راهیان کوی دوست نسخه متنی

وَ طَوى مِنَ الطَّعامِ مِثْلَ الْمَلائِكَةِ وَ لَبِسَ لِباسَ الْعارى، ثُمَ اَرى فى قَلْبِهِ مِنْ حُبِّ الدُّنْيا ذَرَّةً اَوْ سُمْعَتِها اَوْ رِياسَتِها اَوْ حُلِيِّها اَوْ زينَتِها لا يُجاوِرُنى فى دارى وَ لاََنْزِعَنَّ مِنْ قَلْبِهِ مَحَبَّتى»

اى محمد؛ اگر بنده اى به اندازه اهل آسمان و زمين نماز بخواند و روزه بگيرد و همانند فرشتگان از خوردن غذا دورى گزيند و لباس برهنگان را بپوشد؛ ولى در قلب او ذره اى از حب دنيا يا ريا و سمعه و يا رياست و زينت دنيوى باشد، او را به جوار خويش راه نمى دهم و محبت خود را از دلش خارج مى كنم.

اين قسمت پايانى حديث خيلى تكان دهنده است، جا دارد پند گيريم و سعى كنيم در زندگى خود اين توصيه ها را مد نظر قرار دهيم. خدا مى فرمايد: اگر كسى به اندازه اهل آسمان و زمين عبادت كند ـ گرچه چنين چيزى ممكن نيست، ولى فرض كنيم بنده اى چنين كند ـ و به مانند ملائكه غذا نخورد و مثل برهنگان، در حد ستر عورت لباس بپوشد، ولى در دلش ذره اى از محبت به دنيا و مهر آن وجود داشته باشد، مثلا دوست بدارد پر آوازه گردد و مردم او را بستايند و ذره اى محبت رياست و مقام و محبت زر و زيور دنيا در دلش وجود داشته باشد، چنين بنده اى به جوار من نايل نمى گردد.

«وَ عَلَيْكَ سَلامى وَ رَحْمَتى وَالْحَمْدُلِلّهِ رَبِّ الْعالَمينَ»

اى محمد؛ بر تو باد سلام، محبت و رحمت من؛ و ستايش، خداى جهانيان را سزد.