راهیان کوی دوست نسخه متنی

بلكه مقصود اين است كه به آنها دل نبندد و همچنين اينكه مى فرمايد: براى فردا ذخيره نكن، منظور اين نيست كه به طور كلّى ذخيره كردن مذموم است، بلكه از ذخيره اى كه از عدم توكّل ناشى مى شود و مثلا به احتكار مى انجامد نكوهش شده، چرا كه احتكار با زهد سازگارى ندارد. انسان زاهد، از نعمت ها به قدر ضرورت استفاده مى كند و در آينده نيز متّكى به خداوند است و راضى به رضاى اوست. آرى اگر ذخيره نمودن برخى از اجناس و كالاها اعم از مواد غذايى و غيره، براساس انگيزه صحيحى باشد، با زهد منافات نداشته و به نظر عقل و شرع پذيرفته است، پس در اين امر ملاك نيت و انگيزه انسان است.

نقل مى كنند كه حضرت سلمان (رضي الله عنه) از پيش قُوت يكسال خود را تهيّه مى نمود، بدان انگيزه كه هر روز در پى تهيّه مقدارى غذا نباشد و وقتش صرف آن نشود، براى مثال آرد به اندازه نياز يكسال را تهيّه مى نمود و در خانه مى گذاشت تا هر روز به قدر ضرورت استفاده كند. اين ذخيره سازى به جهت احتكار نبود، شأن آن بزرگوار بالاتر از اين بود، بلكه او براى اينكه وقتش هدر نرود و به كارهاى اصلى خود بپردازد غذاى لازم براى يكسال را تهيّه مى كرد، آن هم غذايى كه عبارت بود از روزانه يك لقمه نان جوى خشك!

اين عمل از هر گونه عيب و نقصى برى است، زيرا به جهت ترس از حوادث و پيشامدهاى احتمالى آينده نيست و اگر چنين باشد نوعى سوء ظنّ به خدا است و با توكّل و بندگى و نيز با زهد و پارسايى سازش ندارد.

خدايى كه امروز براى ما روزى فراهم ساخته است، فردا نيز مى تواند روزى ما را فراهم كند. آن زمان كه هنوز به دنيا نيامده بوديم، غذاى ما را در پستان مادر قرار داد، پس چطور از فراهم ساختن غذاى فرداى ما عاجز است.

برخى از علما و صلحا آذوقه براى فرداى خود ذخيره نمى كردند و وقتى به اندازه نياز غذا تناول مى كردند، بقيه را بين همسايگان فقير خود تقسيم مى كردند و