راهیان کوی دوست نسخه متنی

اين خود تمرينى بود تا مبتلا به سوء ظن به خدا نگردند. كسانى كه به مراتب والاى انسانى و به مقامى مثل مقام سلمان، دست يافته اند، به اين تمرين ها نياز ندارند؛ ولى ما بايد سعى كنيم با وسوسه شيطان به خدا گمان بد نبريم، سعى كنيم آذوقه اى در خانه خود ذخيره نسازيم و لااقل مقدارى از آن را به نيازمندان انفاق كنيم.

«لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ حَتّى تُنْفِقُوا مِمّا تُحِبُّونَ...» (1)

هرگز به نيكى نرسيد، مگر از آنچه دوست داريد انفاق كنيد.

كسى كه چيزهاى دوست داشتنى و مورد علاقه اش را نگه مى دارد و چيزهاى بى ارزش را هديه مى كند، هنرى نكرده و به مقام نيكوكاران نايل نمى گردد، نيكوكار كسى است كه از آنچه دوست مى دارد انفاق كند. اولياى خدا اگر چيزى مى خريدند و يا كسى به آنها هديه مى كرد و از آن خوششان مى آمد، آن را انفاق مى كردند، تا تعلق خاطر و دلبستگى به دنيا پيدا نكنند. اگر ما نمى توانيم به كلّى تعلق به دنيا و لذّت هاى آن را از دلمان خارج سازيم، لااقل سعى كنيم تعلقات را كم كنيم و تا آنجا كه امكان دارد كمتر از لذّت ها استفاده كنيم. البتّه نه به آن معنا كه از حدّ اعتدال خارج شويم و از ضرورت هاى زندگى نيز دست بشوييم.

يكى ديگر از توصيه هاى خداوند به پيامبر اكرم (صلّى الله عليه وآله) اين است كه فرمود:

«دُمْ عَلى ذِكْرى» يعنى پيوسته به ياد من باش.

آن حضرت سؤال كرد: چه كنم كه هميشه به ياد تو باشم؟

خداوند در جواب فرمود: «بِالْخَلْوَةِ عَنِ النّاسِ» از مردمى كه تو را از ياد خدا باز مى دارند اعراض كن.

بالطبع وقتى انسان صدايى را مى شنود و يا منظره اى را مى بيند توجه اش به آن جلب مى شود، لذا اگر ديدنى ها و شنيدنى هايى ما را متوجّه دنيا ساخته و از آخرت و خداوند غافل مى كند، بايد بكوشيم از آنها دورى جوييم چه آنكه آنها نتيجه اى جز

1ـ آل عمران/92.