راهیان کوی دوست نسخه متنی

در انجام نمازهاى شايسته و درخور پذيرش الهى، انسان را به والاترين درجات «قرب الى اللّه» نايل مى كند. حال با توجه به اين نكات، چيزى جز ندامت و پشيمانى و حسرت در اثر از دست دادن آن منافع كلان، براى ما باقى نمى ماند.

وقتى ما صد تومان از دست مى دهيم حواسمان پرت مى شود و اگر گوهر گران بهايى و يا يك انگشتر، به ارزش صد هزار تومان، گم كنيم، تا مدتى آشفته خاطر مى گرديم و شبها خوابمان نمى برد؛ اين در حالى است كه دو ركعت نمازى را كه به همه دنيا و لذّت هاى آن مى ارزد، از دست مى دهيم و ناراحت نمى گرديم!

اى كاش، مى دانستيم اولياى خدا چه بهره هايى از نماز مى برند: برخى بزرگان مى فرمودند ـ شايد اين مطلب مضمون برخى روايات نيز باشد ـ اگر پادشاهان دنيا مى دانستند نماز خواندن چه لذّتى دارد، دست از سلطنت مى كشيدند و به نماز روى مى آوردند. (از اين لحن و سخن بر مى آيد كه خودشان به اين درجه از معرفت دست يافته بودند).

ما شبانه روز چقدر تلاش مى كنيم به لذّتهايى دست يابيم، حال اين لذتها ممكن است از طريق خوراك و پوشاك تأمين گردد و ممكن است از راههاى ديگر. گاهى سالها زحمت مى كشيم و مقدّماتى را فراهم مى سازيم تا به لذتى برسيم؛ آن عالم مى فرمايد: تمام لذّتهايى كه براى سلاطين وجود دارد، در برابر لذّتى كه انسان مؤمن از دو ركعت نماز مى برد، ناچيز است؛ اما آنها به لذّتهاى مادّى دلخوشند و از لذّت مناجات با خدا خبر ندارند.

براى جبران زيانهاى گذشته و استفاده بهتر از نماز و نيز از دست ندادن بركات و منافع مناجات با خدا، بايد از نكات و دستورالعمل هايى كه در روايات و كلمات علما و اولياى خدا و نيز از توصيه هاى اخلاقى علماى اخلاق، كه يا خود با تجربه، ثمربخش بودن آنها را دريافته اند و يا از روايات استفاده كرده اند، بهره ببريم. (ارزش اين نكته ها بى نهايت است، ولى چون مفت و ارزان به دست ما مى رسد، قدرش را