انديشه در نماز و عظمت خداوند - راهیان کوی دوست نسخه متنی

نمى دانيم. هر روايتى كه در كتاب هاى روايى ضبط گرديده، از همه ثروتها و لذّتهاى دنيا بيشتر ارزش دارد).

انديشه در نماز و عظمت خداوند

از جمله كارهايى كه براى تحصيل حضور قلب و توجه بايد انجام داد، اين است كه انسان، پيش از نماز لحظاتى را به تفكّر مشغول گردد و توجه خود را به خدا معطوف سازد، براى چند دقيقه در مصلاّ و جايگاه نماز، خود را از غير خدا فارغ كند، دل را از افكار و خيالات واهى خالى سازد و با متمركز ساختن حواس خود و به فراموشى سپردن گرايش هاى دنيوى، سعى كند حضور قلب پيدا كند. البته با تفكّر و پشيمانى در اثر از دست دادن منافع معنوى نماز و جبران زيان و خسارت هاى گذشته، اين مهم بهتر حاصل مى گردد.

قبل از شروع نماز، لازم است انسان افكار خود را كنترل كند و تا آنجا كه مى تواند توجه خود را به نماز و محل نماز و سجده معطوف دارد و يا اگر در جاى خلوتى است و كسى متوجه او نمى شود، راحت و سبك بنشيند تا فشارى به بدنش وارد نگردد و بعد از تمركز حواس، حضور خدا را تصور كند و به خود بباوراند كه در محضر خداى متعال قرار گرفته است.

ما ادّعا مى كنيم در حضور خدا هستيم و عالم در محضر خداست، ولى اين تنها لقلقه زبان است و دلمان باور ندارد: وقتى در اتاق دور از چشم ديگران به سر مى بريم، رفتار خاصّى از ما سر مى زند و آنگاه كه متوجه شويم شخصى و حتىّ بچه اى ما را مى بيند، رفتارمان عوض مى شود! وقتى كه انسان در برابر همنوع خود مواظب رفتارش است و حواسش را جمع مى كند، اگر باور كند در حضور خداست و بداند خدا او را مى بيند، مسلّم از هرزگى دل و اين سو و آن سو شدن آن جلوگيرى مى كند. اگر انسان خود را در برابر ديگرى ببيند، دلش آزاد نيست كه به اين سو و آن