در ادامه حديث معراج، خداوند در خطاب به پيامبرش مى فرمايد: «يا اَحْمَدُ؛ اِنَّ في الْجَنَّةِ قَصْراً مِنْ لُؤْلُؤ فَوْقَ لُؤْلُؤ وَ دُرَّة فَوْقَ دُرَّة لَيْسَ فيها قَصْمٌ ولا وَصْلٌ. فيها الْخَواصُ أَنْظُرُ اِلَيْهِمْ كُلَّ يَوْم سَبْعينَ مَرَّةً فَاُكَلِّمُهُم كُلَّما نَظَرْتُ اِلَيْهِمْ وَ اَزيدُ فى مِلْكِهِمْ سَبْعينَ ضِعْفاً وَ اِذا تَلَذَّذَ اَهْلُ الْجَنّةِ بِالطّعامِ والشَّرابِ، تَلَّذَّذُوا اُولئِكَ بِذِكْرى وَ كَلامى وَ حَديثى. قالَ: يا رَبِّ؛ ما عَلامَةُ اُولئِكَ؟ قالَ مَسْجُونُونَ قَدْ سَجَنُوا اَلْسِنَتَهُمْ مِنْ فُضُولِ الْكَلامِ وَ بُطُونَهُمْ مِنْ فُضُولِ الطَّعامِ»«اى احمد؛ در بهشت قصرى است كه از لؤلؤ و دُر و مرواريد ساخته شده و آنها روى هم انباشته شده اند و شكستگى و گرهى ندارند. در اين قصر خاصان درگاه من بسر مى برند و هر روز هفتاد بار به آنها مى نگرم و با ايشان سخن مى گويم و به وسعت و گستره ملكشان هفتاد برابر مى افزايم و آنگاه كه اهل بهشت از طعام و شراب بهشتى لذت مى برند، آنان از ياد، سخن و كلام من لذت مى برند. پيامبر گرامى اسلام سؤال مى كند: خداوندا؛ علامت و نشانه آنها چيست؟ خداى متعال در جواب مى فرمايد: آنان زندانيانى هستند كه زبان هاى خود را از پرحرفى و شكم خود را از پرخورى زندانى و حبس كرده اند»سخنى كه برايشان مفيد نيست نمى گويند و از غذايى كه بى فايده است و براى تكامل آنها سودى ندارد و باعث نيرو گرفتن بر عبادت و طاعت خدا نمى شود، به
لطفا منتظر باشید ...
