راهیان کوی دوست نسخه متنی

به نعمت هاى حلال نمى بستند؛ چرا كه به دنبال لذّت بزرگترى بودند و طعام و غذاى روحشان از توجهات الهى تأمين مى گشت. گرچه در دنيا در حدى نبودند كه خدا با آنها سخن گويد و تنها انبيا چنين صلاحيتى داشته اند: «وَ كَلَّمَ اللّهُ مُوسى تَكْلِيماً...» (1) و خدا با موسى به طور آشكار و روشن سخن گفت. مؤمنينى كه دوست داشتند با خدا سخن گويند و به اين كار عشق مى ورزيدند و از سخن گفتن با مردم و سخنان بيهوده گريزان بودند، گرچه در دنيا چنين لياقتى نداشتند؛ ولى در آخرت به آرزوى خود خواهند رسيد. برخى وقتى وارد مجلس مى شوند، منتظرند حرفى به ميان آيد و مشغول سخن گفتن شوند و نيز هستند كسانى كه وقتى فرصت فرا مى رسد و مانعى براى خود نمى بينند، بى دغدغه به شكم چرانى مى پردازند و از شيرينى ها و غذاهاى لذيذ لذّت مى برند؛ ولى در مقابل هستند كسانى كه وقتى در محل خلوتى قرار مى گيرند، نفس راحتى مى كشند و مشغول مناجات با خدا مى شوند.

آن گاه كه در اجتماع بودند، اشتغال به وظايف اجتماعى مانع توجه كامل به خدا مى گشت و اكنون فرصتى فراهم گشته كه با محبوب خود مناجات كنند. از اينجاست كه وقتى پيامبر (صلّى الله عليه وآله وسلّم) سؤال مى كند: «ما عَلامَةُ اُولئِكَ؟» علامت و نشانه آنها چيست؟ خداوند در جواب مى فرمايد: «قَدْ سَجَنُوا اَلْسِنَتَهُمْ مِنْ فُضُولِ الْكَلامِ وَبُطُونَهُمْ مِنْ فُضُولِ الطَّعامِ» زبانشان را از سخنان بيهوده و شكمشان را از غذاى زيادى باز داشتند. آنها اگر سخن مى گويند براى اين است كه خدا پسندانه است و اگر غذا تناول مى كنند، به جهت خوشمزه بودنش نيست، بلكه از آن جهت است كه مرضىّ خداست و با آن توان مى يابند به اطاعت و عبادت خدا بپردازند.

1- نساء/164.