راهیان کوی دوست نسخه متنی

عنايات ذات احديّت او را كفايت نمى كند؟ لذا خداوند مى فرمايد:

«اَلَيْسَ اللّهُ بِكاف عَبْدَهُ...»(1) آيا خداوند براى بنده اش كافى نيست؟!

در جاى ديگر مى فرمايد:

«قُلْ اَغَيْرَ اللّهِ اَتَّخِذُ وَلِيّاً فاطِرِ السَّمواتِ وَ الأرْضِ...»(2)

بگو آيا غير از خدا را ولىّ خود انتخاب كنم در حالى كه او آفريننده آسمانها و زمين است؟

اگر زيان و خسارتى متوجه انسان باشد، تنها اوست كه برطرف مى سازد و خيرات نيز قطعاً از جانب او نصيب بنده اش مى گردد:

«وَاِنْ يَمْسَسْكَ اللّهُ بَضُرٍّ فَلاكاشِفَ لَهُ اِلاّ هُوَ وَ اِنْ يَمْسَسْكَ بِخَيْر فَهُوَ عَلى كُلِّ شَىء قَديرٌ»(3)

اگر خداوند زيانى به تو برساند كسى جز او نمى تواند آن را برطرف سازد و اگر خيرى به تو برساند، او بر همه چيز تواناست.

به هر ترتيب هركس به خدا تكيه كند و او را براى خود پناهگاهى امن برگزيند، خداوند او را كفايت مى كند؛ خداوند متعال در قرآن كريم مى فرمايد:

«... وَ مَنْ يَتَوَكَّلْ عَلَى اللّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ اِنَّ اللَّهَ بالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللّهُ لِكُلِّ شَىء قَدْراً»(4)

هر كس بر خداوند توكّل كند امرش را كفايت مى كند، خداوند فرمان خود را به انجام مى رساند و خدا براى هر چيز اندازه اى قرار داده است.

در جاى ديگر خطاب به پيامبر اسلام (صلّى الله عليه وآله) چنين مى فرمايد:

«قُلْ حَسْبِىَ اللّهُ عَلَيْهِ يَتَوَكَّلُ الْمُتَوَكِّلُونَ»(5)

بگو خداوند مرا كافى است و اهل توكّل تنها بر او اعتماد مى كنند.

1ـ زمر/36.

2ـ انعام/14.

3ـ انعام/17.

4ـ طلاق/3.

5ـ زمر/38.