مكروه است حبس كردن بول يا غائط و گاهى حرام مىشود، مثل آن كه ضرر داشته باشد و گاهى واجب مىشود، مثل اين كه شخص با وضوء باشد و وقت نماز هم تنك شده باشد به حدى كه اگر بخواهد تخلّى كند ديگر وقت گنجايش وضوء و نماز نداشته باشد. و گاهى مستحب مىشود، مثل اين كه ادراك امر اهمى موقوف بر آن باشد.
مسأله 2
در چند وقت بول كردن مستحب است: وقت ارادهى نماز و وقت ارادهى خواب و پيش از جماع و بعد از بيرون آمدن منى و پيش از سوار شدن بر حيوانات در جايى كه پياده شدن و سوار شدن بر او مشكل باشد. و پيش از سوار شدن در كشتى هر گاه بيرون آمدن دشوار باشد.
مسأله 3
اگر لقمهى نانى در بيت الخلا افتاده باشد مستحب است آن را برداشته بعد از بيرون آمدن از بيت الخلا آن را بشويد و بخورد.
باب پنجم در احكام وضوء
و در آن چند فصل است:
فصل اول در موجبات و نواقض در وضوء
و آن چند امر است:
[اول و دوم
بول و غائط است كه خارج شود از موضع اصلى]اول و دوم بول و غائط است كه خارج شود از موضع اصلى، چه معتاد يا از موضع عارضى، با انسداد اصلى يا بدون آن، به شرط آن كه معتاد باشد يا خروج آن بر حسب خروج معتاد باشد، پس در عارضى غير معتاد كه خروج آن بر حسب خروج متعارف نباشد اشكال است و احوط ناقض بودن آن است مطلقاً، خصوص هر گاه در پائين معده باشد. و فرق نيسست ما بين اين كه كم باشد يا زياد، حتى اگر به قدر يك قطره بول باشد يا آن كه سر شيشه اماله كه بيرون مىآيد، آلوده به غائط باشد. بلى، رطوبات ديگر غير بول و غائط كه از مخرجين بيرون مىآيد، ناقض نيست. و هم چنين است كرم و هستهى خرما و شياف و امثال اينها هر گاه آلوده به غائط نباشند.
سوم
بادى است كه خارج شود از مخرج غائط به شرط آن كه آن از
لطفا منتظر باشید ...
