غایة القصوی فی ترجمة العروة الوثقی جلد 1

‌صفحه‌ى 144

در تحت آن. و اگر بعد از فراغ شك كند در اين كه حاجبى بوده يا نه؟ بنا را بر عدم گذارد و وضوء او صحيح است. و هم چنين اگر يقين كند به وجود آن و شك كند در اين كه آيا آن را از جهت ايصال آب به بشره حركت داد يا تخليل يا ازاله كرد يا نه؟ بلى! هر گاه حاجبى باشد كه گاهى آب زير آن مى‏رسد و گاهى نمى‏رسد، و مى‏داند كه در حين وضوء، ملتفت به آن نبود و لكن شك دارد در اين كه آيا از باب اتفاق آب به زير آن رسيده يا نه؟ احتياط به اعاده را ترك نكند. و هر گاه بعد از وضوء حاجب معلوم الحاجبيه يا مشكوك الحاجبيه ببيند و شك كند كه آيا در حال وضوء بوده يا بعد حادث شده، در اين صورت نيز بنا را به صحت گذارد مگر اين كه بداند حال وضوء گرفتن ملتفت اين كه حاجبى هست يا نه نبوده كه در اين صورت احوط اعاده است.

مسأله 14

هر گاه مانعى ببيند و تاريخ حدوث آن را هم بداند و شك كند كه آيا وضوء پيش از حدوث مانع بوده يا بعد از آن؟ بنا را بر صحت گذارد به جهت قاعده‏ى فراغ. بلى! هر گاه بداند كه در حين وضوء ملتفت آن نبوده، احوط اعاده است.

مسأله 15

هر گاه موضعى از مواضع وضوى شخص، نجس بود و نمى‏داند كه بيش از وضوء تطهير كرده يا نه؟ وضويش محكوم به صحت است، مگر در صورتى كه بداند عدم التفات حين الوضوء را كه در اين صورت احوط بطلان است. و على اى حال، بايد بدن را تطهير كند از براى نماز بعد. بلكه هر جا كه يقين دارد كه آب وضوء به آن رسيده بايد تطهير كند. و هم چنين است اگر بداند كه آبى كه از آن وضوء گرفته در سابق نجس بوده و نمى‏داند كه پيش از وضوء آن را به اتصال به كثير يا به باران تطهير كرده است يا نه؟ كه وضويش صحيح است و لكن آن آب محكوم به نجاست است. و هم چنين اعضاء وضويش و ساير آن چه از آن آب به آنها رسيده است محكوم به نجاست است.

مسأله 16

هر گاه بعد از نماز شك كرد كه آيا با وضوء بوده است يا نه؟ نمازش صحيح است لكن واجب است كه از براى نمازهاى بعد وضوء بگيرد. و اگر اين شك در اثناء نماز رو داد وضوء بگيرد و نماز را از سر گيرد. و احوط آن است كه اين نماز را تمام كند و بعد وضوء بگيرد و اعاده كند.