باب دوم در بيان اوقات نمازهاى يوميه و نافلهى آن است
و در آن چند فصل است:
فصل اول [در اوقات نمازهاى يوميه]
بدان كه وقت نماز ظهر و عصر، ما بين زوال و مغرب است و مختص است ظهر به اول وقت، به مقدار اداء آن به حسب حال خود. و هم چنين است عصر نسبت به آخر وقت. و ما بين مغرب و نصف شب، وقت نماز مغرب و عشاء است و مختص است مغرب به اول به مقدار اداء و هم چنين است عشاء نسبت به آخر وقت و لكن اين وقتى كه براى مغرب و عشاء ذكر شد مالِ شخص مختار است. و اما مضطرّ يعنى آن كسى كه در اين وقت خواب باشد يا نماز را فراموش كرده باشد يا زن حائض باشد و بعد از نصف شب عذرش برطرف شود پس وقت نماز مغرب و عشاء براى او باقى است تا طلوع صبح. و مختص است عشاء به آخر آن به مقدار اداء آن، به خلاف مغرب كه در وقت اضطرار وقت مختص ندارد و اقوى آن است كه عامد در تأخير نماز از نصف شب حكمش حكم مضطر است يعنى وقت نماز نيز براى او باقى است تا طلوع فجر و اگر چه گناه كرده به جهت تأخير و احوط در حق او آن است كه نيّت اداء كند و قضاء نكند بلكه اولى در حق مضطر نيز چنين است. و وقت نماز صبح ما بين طلوع فجر صادق است تا طلوع آفتاب. و وقت نماز جمعه از اول زوال است تا وقتى كه سايهى شاخص مثل شاخص شود و اگر تأخير كرد وقتش تمام مىشود و بايد نماز ظهر را به جا آورد. و وقت فضيلت ظهر از وقت زوال است تا وقتى كه آن سايه كه از شاخص در وقت زوال ظاهر شده به مثل آن شود و بعد از مثل
لطفا منتظر باشید ...
