غایة القصوی فی ترجمة العروة الوثقی جلد 1

‌صفحه‌ى 318

معيّن است بر او كه نماز عصر فقط به جا آورد. و هم چنين است هر گاه صبى، بالغ شود در حينى كه از وقت باقى نباشد مگر مقدار چهار ركعت پس در اين حال واجب است بر او خصوص عصر. و اما اگر فرض كرديم در وقت مشترك مقدار چهار ركعت بدون زيادى پس مختص نيست به هيچ يك از دو نماز بلكه ممكن است كه بگوئيم مخيّر است ما بين اتيان يكى از دو نماز مثل آن كه كسى كه جنون ادوارى دارد در وقت مشترك به قدر چهار ركعت به هوش بيايد يا آن كه صبى بالغ شود در وقت مشترك و بعد از گذشتن مقدار چهار ركعت نماز، ديوانه شود يا بميرد و هكذا در امثال اينها.

مسأله 4

هر گاه مقدار پنج ركعت به غروب وقت باشد، مقدّم دارد نماز ظهر را و هر گاه به قدر چهار ركعت يا كمتر باشد مقدّم دارد عصر را. چنانكه در سفر اگر به قدر سه ركعت باشد ظهر را مقدّم دارد و اگر به قدر دو ركعت ديگر باشد مقدّم دارد عصر را. و هر گاه به قدر پنج ركعت به نصف شب باقى باشد مغرب را پيش دارد و اگر چهار ركعت يا كمتر باشد عشاء را پيش دارد. و در سفر هر گاه به قدر چهار ركعت به نصف شب باقى باشد، نماز مغرب را پيش دارد و اگر كمتر باشد، عشاء را به جا آورد لكن واجب است مبادرت به مغرب هر گاه بعد از تقديم عشاء به قدر يك ركعت يا زيادتر وقت باشد. و ظاهر آن است كه نماز مغرب در اين هنگام اداء است و اگر چه احوط عدم نيّت اداء و قضاء است.

مسأله 5

عدول از سابق به لاحق جايز نيست و به عكس جايز است. پس هر گاه به نيّت ظهر داخل نماز شد و در اثناء ملتفت شد كه نماز ظهر را به جا آورده بود جايز نيست عدول به عصر كند بلكه قطع كند و شروع در عصر كند. و اما هر گاه به خيال آن كه نماز ظهر را به جا آورده داخل عصر شود و در اثناء ملتفت شد كه ظهر را به جا نياورده عدول به ظهر كند.

مسأله 6

هر گاه از وقت به قدر چهار ركعت باقى باشد، شخص مسافر شروع كرد به نماز ظهر به قصد قصر و در اثناء، نيّت اقامه كرد، باطل است نماز او و جايز نيست عدول به عصر كند بلكه قطع كند و شروع به عصر كند. و هر گاه در اين فرض‏