غایة القصوی فی ترجمة العروة الوثقی جلد 1

‌صفحه‌ى 334

كه نماز دوم را در آن جهات به جا آورد و نماز اول را قضاء كند لكن اظهر، وجوب اتيان به هر دو نماز و نقص بر ثانى است نظير اولى. و هم چنين است حال در نماز مغرب و عشاء. و ممكن است احتياط در ظهر و عصر، به آن كه هر چه ممكن شود از نماز به جا آورد به قصد ما فى الذمه‏ى فعلى به خلاف مغرب و عشاء كه اين احتياط در او نمى‏شود به جهت اختلافشان در عدد ركعات.

مسأله 14

كسى كه وظيفه‏اش تكرار نماز به جهات است هر گاه بعد از نماز، يقين يا مظنّه به قبله كند در يك جهتى، واجب نيست بر او اعاده و نه اتيان به بقيه‏ى جهات. و كسى كه وظيفه‏ى او تكرار نماز به سه جهت يا دو جهت است يا آن كه به اعتقاد او قبله مردد است ما بين سه جهت يا دو جهت، اگر يقين يا مظنّه كرد بعد از تمام جهات، به آن كه تمام آنها بر غير قبله بوده است پس اگر يكى از اين جهات ما بين يمين و يسار قبله بوده است كفايت مى‏كند و الّا واجب است اعاده.

مسأله 15

آن چه در باب قبله گفته شد نسبت به نماز يوميه كه عمل به مظنّه كند، اگر يقين ممكن نيست، تكرار به جهات كند اگر مظنّه ممكن نشد ظاهر آن است كه اين حكم جارى است در غير نماز يوميه بلكه در غير نماز از آن چه ممكن است تكرار در آن مثل نماز آيات و نماز اموات و قضاء اجزاء فراموش شده و سجده‏ى سهو. اگر چه بعضى گفته‏اند كه در نماز اموات كفايت مى‏كند يك نماز به هر جهتى كه خواسته باشد اختيار كند يا به قرعه تعيين كند و اما چيزهائى كه تكرار در آن ممكن نباشد مثل حال احتضار و دفن و ذبح و نحر پس اگر مظنّه پيدا نكرد اختيار كند هر جهتى را خواسته باشد و احوط، عمل به قرعه است.

مسأله 16

هر گاه از روى غفلت يا مسامحه بدون فحص از قبله به يك سمتى نماز كرد [خواند] واجب است اعاده كند مگر آن كه ظاهر شود كه همان جهت قبله بوده است به شرط حصول قصد قربت از او.