غایة القصوی فی ترجمة العروة الوثقی جلد 1

‌صفحه‌ى 340

از مكشوف شدن در اثناء، اقوى صحت است اگر چه احوط اعاده است و غفلت از ستر نيز مثل نسيان است و جاهل به حكم مسأله مثل عامد است بنا بر احوط.

مسأله 13

واجب است ستر از جميع جوانب به نحوى كه اگر ناظرى در آنجا باشد او را نبيند، مگر جانبى كه محاذى با زمين و طرف زير است كه ستر آن واجب نيست. بلى، اگر مصلّى بايستد بر كنار بام يا چيز مرتفعى يا بر روى شبكه مثلًا به حيثيتى كه اگر ناظرى در پايين باشد عورت او را ببيند اقوى و احوط در آنجا وجوب ستر است از جانب تحت نيز، به خلاف آن كه اگر بر كنار چاه بايستد كه واجب نيست ستر تحت. و فرق كنار چاه با جاهاى ديگر آن است كه متعارف نيست وجود ناظرى در چاه پس صدق مى‏كند ستر عرفاً. و اما هر گاه بر كنار بام بايستد صدق نمى‏كند ستر هنگامى كه مرئى باشد عورت از تحت، پس اگر ستر نكرد جانب تحت را باطل است نمازش و اگر چه ناظرى هم نباشد. حاصل آن است كه مدار بر صدق عرفى و مقتضاى آن، آن چيزى است كه ذكر كرديم.

مسأله 14

آيا واجب است بر مصلّى كه ستر عورت خود را از خود هم بكند يعنى چنان كند كه خودش هم عورت خود را نبيند يا آن كه مدار ستر از غير است؟ در اينجا دو قول است: احوط قول اول است و اگر چه ثانى، خالى از قوّت نيست. پس هر گاه نماز كرد [خواند] در جامه‏ى واسع الجيب مثل آن كه پيراهن بلندى به پوشد بدون زير جامه مانند اعراب و گريبان آن هم فراخ باشد به حيثيتى كه هنگام ركوع ببيند عورت خود را، باطل نيست نمازش بنا بر آن چه ما ذكر كرديم. و احوط بطلان است لكن اين در صورتى است كه گشادى گريبان به نحوى نباشد كه غير او هم ببيند و الّا بلا اشكال باطل است نمازش.

مسأله 15

آيا لازم است كه ساتريت در جميع احوال نماز، از اول نماز تا به آخر حاصل باشد يا كفايت مى‏كند ستر نسبت به هر حالتى در وقت تحقق آن حالت؟ مثلًا هر گاه جامه‏اش به نحوى باشد كه ستر عورت كند در حال قيام نه حال ركوع پس آيا باطل است نماز در او و اگر چه در حال ركوع ساتر را به نحوى كند كه ستر عورتش‏