مطلب دوم‏ - غایة القصوی فی ترجمة العروة الوثقی جلد 1

‌صفحه‌ى 434

باشد بين گذاردن دو دست بر زمين و ترك سجده پيشانى و بين بلند كردن ما يَصحّ السجود عليه، به دست و گذاردن به پيشانى، ظاهر مقدّم بودن دوم است كه بايد دست را از زمين بلند كند و تربت را مثلًا به پيشانى گذارد. و محتمل است مخيّر باشد بين آن دو.

مطلب دوم‏

در مستحبات سجود و آن چند امر است: (اول») تكبير گفتن پيش از سجود در حالتى كه راست ايستاده در نماز ايستاده، يا نشسته باشد در نماز نشسته. (دوم) بلند كردن دست‏ها وقت تكبير. (سوم») بعد از سرازير شدن براى سجود، اول دستها را بر زمين گذارد. (چهارم) آن كه تمام پيشانى را بر ما يَصحّ السجود عليه گذارد، بلكه تمام مساجد هفت گانه را به تمامها. (پنجم) دماغ خود را نيز بر خاك گذارد. (ششم) پهن كند دو كف خود را در حالتى كه تمام انگشتان حتى ابهام را به هم پيوسته رو به قبله محاذى دو گوش بر زمين گذارد. (هفتم) در حالت سجده نظر خود را بطرف دماغ اندازد. (هشتم) پيش از شروع در ذكر اين دعا بخواند: اللَّهُمَّ لَكَ سَجَدْتُ وَ بِكَ آمَنْتُ وَ لَكَ أَسْلَمْتُ وَ عَلَيْكَ تَوَكَّلْتُ وَ أَنْتَ رَبِّي سَجَدَ وَجْهِيَ لِلَّذِي‏ خَلَقَهُ و شَقَّ سَمْعَهُ وَ بَصَرَهُ وَ الْحَمْدُ للَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ تَبارَكَ اللَّهُ أَحْسَنُ الْخالِقينَ. (نهم) ذكر سجود را مكرر كند. (دهم) ختم كند ذكر را به عدد طاق مثل سه يا پنج يا هفت و نحو آنها. (يازدهم) آن كه از ما بين اذكار، اختيار تسبيح كند و از آن تسبيحه‏ى كبرى را اختيار كند و سه مرتبه يا پنج يا هفت مرتبه بگويد.

(دوازدهم) سجده بر زمين كند بلكه بر خاك نه بر سنگ و چوب و نحو آنها. (سيزدهم) مساوى بودن سجده‏گاه پيشانى با محل بلكه مساوى بودن تمام مواضع سجود. (چهاردهم) دعا كردن در سجده يا در سجده‏ى اخيره به آن چه بخواهد از حوائج دنيا و آخرت، خصوص براى رزق حلال به اين كه بگويد: يا خَيْرَ الْمَسْئُولِينَ وَ يا خَيْرَ الْمُعْطِينَ ارْزُقْنِى وَ ارْزُقْ عِيالِى مِنْ فَضْلِكَ فَإِنَّكَ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ.

(پانزدهم) بين سجدتين و بعد از دو سجده در حال جلوس تورّك كند به آن كه بر ران چپ بنشيند و پشت پاى راست را بر شكم پاى چپ گذارد. (شانزدهم) آن كه‏