كسى كه فراموش كند غسل جنابت را و چند روز بگذرد و بعد از آن در عدد ايام شك كند جايز است در قضاء روزه اكتفا كند به عدد ايامى كه يقين دارد هر چند احوط، تحصيل يقين به فراغ است.
مسأله 63
غسل جنابت را جايز است به قصد وجوب به جا آورد هر چند اول شب باشد لكن بهتر آن است كه تا پيش از نزديك صبح به قصد وجوب غسل نكند بلكه به قصد قربت به جا آورد.
مسأله 64
كسى كه متمكن از غسل و تيمم نباشد به آن كه فاقد الطهورين باشد اعتبار رفع حدث جنابت يا حيض يا نفاس در صحت روزهاش ساقط است پس روزهى او با احداث مزبوره صحيح است.
مسأله 65
در صحت روزه معتبر نيست غسل مسّ ميت چنانچه ضرر ندارد مسّ ميت كند در روز.
مسأله 66
اگر وقت غسل و تيمم باقى نباشد جايز نيست خود را جنب كند بلكه هر گاه وقت غسل باقى نباشد جايز نيست هر چند وقت تيمم باقى باشد. بلى، اگر فحص كرده و مظنّه پيدا كند به بقاء وقت غسل و معلوم شود مضيّق بوده تيمم كند و روزهاش صحيح است و اگر فحص نكرده بايد روزه را قضاء كند بنا بر احوط. «نهم» از مفطرات اماله كردن به مايعات است هر چند براى علاج مضطرّ به آن باشد به خلاف شياف كردن به جامدات كه مانعى ندارد اگر چه اجتناب از آن نيز احوط است.
مسأله 67
اماله هر گاه داخل شكم نشود مجرد دخول به دُبُر بعيد نيست مفطر نباشد هر چند خلاف احتياط است.
مسأله 68
ظاهر جواز اماله كردن به چيزى است كه مايع بودن آن مشكوك باشد اگر چه ترك آن احوط است. «دهم» از مفطرات قىّ كردن است عمداً هر چند براى رفع مرض و نحو آن باشد به خلاف قىّ كردن سهوى يا بدون اختيار كه مبطل نيست و مدار بر آن است كه در عرف قىّ بر آن صادق باشد پس بيرون آمدن مثل هستهى خرما يا كرم قىّ شمرده نمىشود.
مسأله 69
اگر به آروغ زدن چيزى از حلق بيرون آيد و فرو رود بدون اختيار مبطل نيست و اگر به فضاء دهن برسد و اختياراً فرو برد روزهاش باطل و قضاء و كفاره بر او لازم است بلكه در صورتى كه به سبب خباثت يا غير آن فرو بردن آن حرام باشد، كفاره جمع واجب است.
مسأله 70
هر گاه چيزى را شب فرو برد كه واجب باشد قىّ كردن آن در روز، روزهاش فاسد مىشود در صورتى كه بيرون آوردن آن منحصر به قىّ باشد و الّا فاسد نمىشود مگر در صورتى كه با امكان بيرون آوردن به نحو ديگرى، اختياراً قىّ كند و گذشت كه بيرون آمدن مثل درهم يا درّ و نحو آن از حلق كه قىّ محسوب نيست، مبطل نيست.
مسأله 71
اگر شب چيزى بخورد كه بداند روز لا بدّ بدون اختيار قىّ مىكند احوط قضاء روزه است.