غایة القصوی فی ترجمة العروة الوثقی جلد 2

حرج و ضرر خود را نگاه دارد، واجب است نگاه دارد.

مسأله 73

اگر مگس داخل حلق او شود با امكان بايد آن را بيرون آورد و قىّ محسوب نيست و اگر بيرون آوردن آن متوقف بر قىّ باشد نبايد بيرون آورد و روزه‏اش صحيح است.

مسأله 74

آروغ زدن اختياراً جايز است هر چند احتمال دهد كه به آن چيزى از حلق بيرون آيد و با يقين جايز نيست.

مسأله 75

اگر چيزى را سهواً ببلعد و پيش از آن كه به حلق رسد متذكّر شود، بايد بيرون آورد و روزه‏اش صحيح است و اگر بعد از رسيدن به حلق متذكّر شود بيرون آوردن آن واجب نيست بلكه با صدق قىّ بر آن، جايز نيست. بلى، با شك در آن كه به حلق او رسيده يا نه؟ اخراج آن واجب است.

مسأله 76

در روزه‏ى واجب معيّن هر گاه در حال اشتغال به نماز واجب، مگس يا پشه و مثل آنها يا چيزى از ريزه‏هاى غذا كه ميان دندانها مانده به حلقش فرو رود و بيرون آوردن آن توقف داشته باشد بر ابطال نماز به تكلّم كردن به آخ يا به غير آن، پس هر گاه ممكن باشد كه به همان حال، خود را تا آخر نماز نگاه دارد واجب است و اگر ممكن نباشد و چاره منحصر باشد به بلعيدن آن كه روزه‏اش باطل شود يا به ابطال نماز و هنوز آن چيز به حلق او نرسيده و خوردن آن فى نفسه حرام باشد مثل مگس و نحو آن، بايد نماز را قطع كند و آن را بيرون آورد هر چند وقت نماز مضيّق باشد و اگر حرام نباشد مثل ريزه‏هاى طعام و وقت نماز باقى باشد اگر چه به مقدار يك ركعت آن، باز واجب است نماز را قطع كند و بيرون آورد به خلاف آن كه وقت نماز مضيّق باشد كه بايد ببلعد و نماز را تمام كند و روزه را قضاء كند. و هر گاه آن چيز به حلق رسيده و مثل مگس باشد كه خوردن آن فى نفسه حرام است واجب است نماز را قطع كند و بيرون آورد ولى بى‏اشكال نيست. و اگر مثل ريزه‏هاى طعام باشد قطع نماز واجب نيست و نمازش صحيح است و بر هر دو تقدير، روزه‏اش صحيح است.

مسأله 77

بعض علماء گفته‏اند كه جايز است صائم عمداً انگشت خود را داخل حلق كند و چيزى كه فرو رفته بيرون آورد لكن در صورتى كه آن چيز به حلق رسيده باشد مشكل است و احوط ترك آن است.

مسأله 78

باكى نيست به آروغ زدن قهرى هر چند به سبب آن چيزى از طعام بيرون آيد و به فضاى دهن رسد و بى‏اختيار فرو رود، بلكه باكى نيست به آروغ زدن عمدى بشرط آن كه نداند چيزى از حلق به آن بيرون مى‏آيد پس اگر چيزى بيرون آمد بايد بريزد و اگر بى‏اختيار فرو رود به حلق، روزه‏اش باطل نمى‏شود هر چند احوط قضاء آن است.