منابع فقه نسخه متنی

در آيه دوم و پنجم از اضرار به زنهاى مطلقه بطور عموم خواه از لحاظ جسمانى و خواه از لحاظ شخصيت جلوگيرى مى‏كند. و هم چنين آيات ديگر. مثلا آيه‏اى كه مى‏گويد به نويسنده سند و گواه نبايد ضررى رسد به اصطلاح با مفهوم موافق مى‏گويد هيچ گونه ضررى از يكى به ديگرى نبايد جائز شمرده شود زيرا وسيله بودن به ضرر اهميت طبيعيش كمتر از سبب حقيقى ضرر مى‏باشد.

آيه‏اى كه مى‏گويد فَلا تَقُلْ لَهُما أُفٍّ وَ لا تَنْهَرْهُما: به پدر و مادر خود اف نگوييد و پرخاش نكنيد با مفهوم موافق بطور حتم اثبات مى‏كند كه آنان را نبايد زخمى كرد و كشت و صدمه شخصيتى بدانان وارد ساخت.

موضوعاتى كه در آيات مزبوره مطرح شده و از اضرار در آنها نهى وارد شده است در مقابل ساير شئون با اهميت انسانها آن اندازه قابل اهميت نمى‏باشد و در حقيقت تمام آن آيات به اضافه اين كه مسائل رايج آن دوران را مطرح نموده و از اضرار در آن موارد جلوگيرى نموده است ضمنا هر گونه ضرر را ممنوع مى‏سازد.