منابع فقه نسخه متنی

مواردى صدق مى‏كند كه زمينه اصلى خداشناسى و خدا پرستى است ولى از آن جهت كه موضوع ديگرى، كوچكترين دخالتى در توجه روحى انسان به خدا پيدا كرده مشمول شرك شده است.

اگر در عبادت خداوند يكتا كوچكترين هواى نفسانى دخالت كند شرك اطلاق مى‏گردد. در دو آيه ذيل:

1- أَ رَأَيْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلهَهُ هَواهُ أَ فَأَنْتَ تَكُونُ عَلَيْهِ وَكِيلًا. الفرقان: 43 2- أَ فَرَأَيْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلهَهُ هَواهُ وَ أَضَلَّهُ اللَّهُ عَلى‏ عِلْمٍ. الجاثية: 23 ملاحظه مى‏شود كه از هواى نفسانى خدا تعبير شده است، در صورتى كه ميلياردها خداشناس و خداپرست در هوى و هوس‏هاى نفسانى غوطه‏ورند و مشرك اصطلاحى هم به هيچ وجه بدانان اطلاق نمى‏گردد.

بنا بر اين آياتى كه كلمه شرك و مشرك را به اهل كتاب نسبت داده است به منظور شرك و مشرك اصطلاحى نخواهد بود. روشن‏ترين دليل اين مدعا همان آيات قرآنى فراوانى است كه مشركين اصطلاحى (بت پرستان) را در مقابل اهل كتاب قرار داده است، چنانكه بيان نموديم.