منابع فقه نسخه متنی

نكند و احساس تكامل را كه شخصيت او را به ثمر خواهد رسانيد بايستى اشباع نمايد. براى بدست آوردن اين رشد و تكامل خداوند حكيم پيامبران و عقل و وجدان انسانى را بعنوان زبان گوياى خود به بشريت عنايت فرموده است. اين پيامبران ظاهرى و درونى تكاليفى را به انسان معرفى و ابلاغ مى‏كنند كه براى رشد و به ثمر رسانيدن شخصيت انسانى لازم الاتباع مى‏باشند.

بدون شك، معناى اين مقررات و تكاليف در جهت مخالف طبيعت حيوانى انسان و در جهت موافق رشد انسانى خواهد بود. و باصطلاح معمولى مى‏گوييم انجام تكليف تلخ است. يا انجام وظيفه راه سنگلاخ است.

اما اين سختى و مشقت و يا به اصطلاح اين تلخى از آن جهت است كه در خلاف مسير طبيعت حيوانى ما مى‏باشد.

ولى با توجه به حكمت وجودى ما كه عبارتست از تكامل در اين جهان كه دامنه آن متصل به ابديت و لقاء خداوندى و رجوع به سوى بارگاه ربوبى اوست، نه تنها تلخ نيست بلكه شيرين‏تر از اين تكاليف براى روح انسانى چيزى وجود ندارد.

به همين جهت استعمال ضرر كه ناشى از زحمت و مشقت در راه انجام تكليف است بى‏مورد خواهد بود لذا اين كه‏