منابع فقه نسخه متنی

نيز در اين آيه وَ إِنْ يُهْلِكُونَ إِلَّا أَنْفُسَهُمْ وَ ما يَشْعُرُونَ اين ماده بكار برده شده است و منظور همان هلاكت نفس و تباهى انديشه و جان است، پس هلاكت و تباهى يك مفهوم عمومى به معناى ضد حيات است و حيات هر چيزى موقعيت مناسب به خود در جريان طبيعى و انسانى مى‏باشد. بنا بر اين، هلاكت يعنى موقعيت از دست رفته يك حقيقت كه خواه به مقتضاى طبيعت به آن موقعيت شايسته بوده است يا به مقتضاى هدف‏گيرى- هاى انسانى در زندگانى خود.

پس اخلال در انديشه، هلاكت انديشه است.

اختلال در روان، هلاكت روان است.

بدينسان هلاكت يك معناى عمومى است كه شامل:

تباهى فرد، جامعه از نظر حقوقى، اخلاقى، دينى، اقتصادى، تعليم و تربيتى، سياسى مى‏باشد.

و همه اين هلاكت‏ها از نظر قرآن مطابق آيه گذشته:

وَ لا تُلْقُوا بِأَيْدِيكُمْ إِلَى التَّهْلُكَةِ محكوم و منهى خواهد بود.

و از همين جا بايستى اين حقيقت را استفاده كنيم كه چون مقصود از ممنوع بودن افتادن در هلاكت عبارتست از ايجاد وسائل حيات (مقابل هلاكت) و از بين بردن عوامل‏