منابع فقه نسخه متنی

الف- زراره و محمد بن مسلم: امام صادق (عليه السلام) فرمود:

«خداوند، در اموال اغنيا براى فقرا حقى معين فرموده است كه براى آنان كافى است. اگر كافى نبود خداوند آن حق را اضافه مى‏كرد. پس بينوايى فقيران مربوط به حكم خدايى نيست، بلكه از اينجاست كه اغنيا آنان را از حق خود محروم كرده‏اند. اگر مردم حقوق واجب را ادا مى‏كردند فقيران به زندگانى در خورى مى‏رسيدند.» (وسائل الشيعه، كتاب زكات، صفحه 3، چاپ تهران) ب- مبارك عقرقوفى: موسى بن جعفر (عليه السلام) فرمود:

«زكات براى زندگى كردن فقرا و بركت يافتن اموال اغنياست.» (همان كتاب، ص 4) ج- معتب: امام صادق فرمود: «زكات براى آن واجب شده است كه توانگران آزمايش شوند و بينوايان زندگى داشته باشند. اگر مردم زكات مال خود را مى‏پرداختند، يك مسلمان بينوا باقى نمى‏ماند و همه بينوايان با همين حقى كه خداوند واجب كرده است بى‏نياز مى‏گشتند. مردم بينوا نمى‏شوند و نيازمند و گرسنه نمى‏گردند مگر به جهت تقصير اغنيا.» (همان كتاب، ص 4)