منابع فقه نسخه متنی

«كلمه نجس در زمان نزول آيه به معناى اصطلاحى فقهى دورانهاى بعدى نبوده است. و كلمه نجس در آيه مزبور مانند كلمه «رجس» در آيات ديگر است (كه براى قمار و بى‏ايمانى و بيمارى قلبى و عذاب) استعمال شده است.» «1» نتيجه بحث اول اينست كه نه تنها اهل كتاب از نظر قرآن نجس نيستند بلكه دليل صريحى بر نجاست مشركين هم در قرآن وجود ندارد.

فخر رازى از زمخشرى نقل مى‏كند كه او گفته است:

«ابن عباس اين نظريه را داشت كه اجسام مشركين مانند سگ و خوك نجس است.» «2» سپس خود فخر رازى نيز مى‏گويد: «ظاهر قرآن دلالت به نجاست مشركين دارد.» «3» فخر رازى در استدلال به آيه در نظر نگرفته است كه اصطلاح فقهى نجاست از دورانهاى بعد از نزول آيه شروع شده است، از ابن عباس هم مدرك نظريه مزبور نقل نشده است.

گروهى از فقهاى اماميه، در حكم به نجاست مشركين‏

(1). لسان العرب ابن منظور- ماده رجس.

(2). التفسير الكبير ج 16، ص 24، تفسير سوره التوبه‏

(3). التفسير الكبير ج 16، ص 24، تفسير سوره التوبه‏