عزادارى براى امام حسين عليه السلام - یادنامه علامه شریف رضی (قدس سره) نسخه متنی

در اذان مى‏گفته است. و اين امر تا اوايل قرن پنجم جريان داشته است زيرا ابن الجوزى در ضمن وقايع سال 420 هجرى پس از ذكر وقايعى كه در مسجد براثا (بعدا اجمالى در باره اين مسجد گفته خواهد شد) رخ داد مى‏گويد: خليفه خطيبى به نام ابو منصور براى آن مسجد معين كرد و او در منبر در پايان سخن خود گفت: خداوندا مسلمانان و هر كس را كه على را مولاى خود ميداند بيامرز.

(3) عزادارى براى امام حسين عليه السلام

عزادارى براى امام حسين عليه السلام

به صورتهاى مختلف يكى از شعارهاى بارز شيعه است كه از بعد از واقعه كربلا تا امروز بر پا مى‏شده است.

قبل از قرن چهارم، در زمان ائمه اطهار عليهم السلام خواصّ شيعه در روز عاشورا به حضور امام مى‏رسيدند و به ياد واقعه كربلا به سوگوارى مى‏نشستند و شعرا اشعارى را كه در باره آن روز انشاء كرده بودند، انشاد مى‏كردند، بعد از زمان ائمه هم عزادارى شيعه به طور پنهانى انجام مى‏يافت ليكن اشعارى كه در آنها به واقعه كربلا تصريح يا اشاره شده بود، آشكارا خوانده مى‏شد.

از شروع قرن چهارم به تدريج انواعى از عزادارى براى واقعه كربلا علنى شد كه در اينجا چند نوع از آن به طور اختصار ذكر مى‏شود:

1- نوحه‏گرى-

در قرن چهارم كسانى بودند كه كارشان نوحه‏گرى بر امام حسين عليه السلام و ذكر مصائبى بود كه بر آن حضرت و اصحاب او وارد آمده بود، از جمله در اوايل قرن چهارم نوحه‏گرى بود به نام خلب (به كسر خاء و سكون لام) شعرى كه معمولا اين نوحه‏گر مى‏خواند با اين بيت شروع مى‏شود:

اشعارى كه نوحه‏گرها مى‏خواندند، فقط مشتمل بر مصائبى بود كه بر امام حسين و اهل بيت و اصحاب آن حضرت وارد آمده بود و در آنها هيچ تعرضى به سلف نمى‏شد، معهذا ابو محمد بر بهارى از علماى معروف حنبلى و از بنيان‏گذاران نخستين مذهب وهابى، دستور