در كتاب القضاء - یادنامه علامه شریف رضی (قدس سره) نسخه متنی

است سپس با زبان، سپس با قلب. پس كسى كه در قلبش طرفدار حق و معروف و بيزار از باطل و منكر نباشد قلبش وارونه مى‏شود» و حس تشخيص از او گرفته خواهد شد به گونه‏اى كه حق در نظر او باطل و باطل در نظر او حق جلوه‏گر خواهد شد.

در كتاب القضاء

در كتاب القضاء نيز موارد زيادى است كه نهج البلاغه به آن ناظر است و مرحوم شيخ حر عاملى نيز روايات آن را در ابواب مناسب آورده و بزرگان علماء نيز به آن استدلال كرده‏اند كه به عنوان نمونه موارد زير را يادآور مى‏شود:

1- نهى از قياس و آراء ظنى

در مورد لزوم علم براى قاضى و عدم جواز تكيه بر آراء ظنى و قياس در مسائل قضائى امام گفتار مبسوط و قاطع و كوبنده‏اى دارد كه قسمتى از آن را در اينجا ملاحظه مى‏كنيد: «دو نفر در پيشگاه خداوند از همه مردم مبغوض‏ترند جاهل بدعت گذار و عالم منحرف... سپس در مورد گروه دوم مى‏فرمايد او در بين مردم بر مسند قضاء تكيه زده و متعهد شده است كه آنچه را بر ديگران مشتبه شده روشن سازد اما هر گاه با مشكلى روبرو مى‏شود با حرفها و استدلالهاى بى‏اساس به نتيجه نادرستى اعتماد مى‏كند، او در برابر شبهات فراوان به سستى تار عنكبوت است حتى خودش نيز نمى‏داند درست حكم كرده يا اشتباه نه آن قدر مايه علمى دارد كه در دعاوى مردم حق را از باطل جدا كند و نه براى مقامى كه به او تفويض شده اهليت دارد، باور نمى‏كند كه ماوراى آنچه را كه انكار كرده دانشى وجود دارد و غير از آنچه او فهميده نظريه ديگرى است... خونهائى كه از داورى ظالمانه‏اش ريخته شد فرياد مى‏كشند، و ميراثهائى كه به ناحق به ديگران داده صيحه مى‏زنند، شكايت به خدا مى‏برم از گروهى كه در جهل و نادانى زندگى مى‏كنند و در گمراهى جان مى‏دهند (و به خاطر جهل و بى خبرى تمام نظامات حقوقى مسلمين را به هم مى‏ريزند).

2- لزوم مراجعه به كتاب اللَّه و سنت در تشخيص احاديث معتبر

در اين زمينه به مالك اشتر مى‏فرمايد: «و اردد الى اللَّه و رسوله ما يضلعك من الخطوب و يشتبه عليك من الامور فقد قال اللَّه تعالى‏