(در مدينه نازل شده و شامل هفتاد و پنج آيه است) به نام خداوند بخشنده مهربان اى رسول ما، از تو درباره انفال (غنائم و هرگونه مال بدون مالك شخصى) سؤال مىكنند بگو: انفال مخصوص خدا و پيامبر است. و هرگونه صلاح باشد تقسيم مىشود پس از نافرمانى او بپرهيزيد و به خاطر غنائم جنگى با هم به مشاجره و نزاع برنخيزيد و ميان برادرانى كه با هم ستيزه دارند آشتى دهيد و خدا و پيامبرش را اطاعت كنيد اگر ايمان داريد. (آيه 1)
«صفات مؤمنان»
مؤمنان واقعى، تنها آن كسانى هستند كه هر وقت نام خدا برده شود دلهاشان ترسان مىگردد، و هنگامى كه آيات او بر آنها خوانده مىشود ايمانشان افزون مىگردد و تنها بر پروردگارشان توكل دارند. آنان نماز را بر پا مىدارند و از آنچه به آنها روزى دادهايم انفاق مىكنند. آرى مؤمنان حقيقى آنها هستند، براى آنان درجات فوق العادهاى نزد پروردگارشان است و براى آنها آمرزش و روزى بىنقص و عيب است. (2 الى 4)
«كراهت از انجام فرمان خدا»
اى پيامبر، كراهت و ناخشنودى عدهاى از جنگجويان در ميدان بدر بخاطر تقسيم غنائم، شبيه به ناخشنودى آنان است در هنگامى كه خداوند تو را از خانهات به حق براى نبرد در ميدان بدر بيرون فرستاد كه از اين كار و روبرو شدن با دشمن كراهت داشتند اما به پيروزى شما منجر شد آنها با وجودى كه مىدانستند اين فرمان خداست باز با تو مجادله مىكردند و آنچنان ترسيده بودند كه گوئى بسوى مرگ رانده مىشوند و آن را با چشم خود مىنگرند.اى ايمان آورندگان به ياد بياوريد هنگامى را كه خداوند به شما وعده داد كه يكى از دو گروه كاروان تجارى قريش يا لشكر آنها براى شما خواهد بود، اما شما دوست مىداشتيد كه كاروان، براى شما باشد ولى خداوند مىخواست حق را با كلمات خود تقويت و ريشه كافران را قطع كند لذا شما را با لشكر قريش درگير ساخت تا حق تثبيت شود و باطل از ميان برود، هر چند مجرمان قريش كراهت داشته باشند. (الى 8)
لطفا منتظر باشید ...
