«زندگى و مرگ در دنيا» - گلی از بوستان خدا نسخه متنی

و در حالى كه به خود ستم مى‏كرد در باغش گام نهاد و گفت: من گمان نمى‏كنم هرگز اين باغ فانى و نابود شود.

و باور نمى‏كنم قيامت برپا گردد و اگر به سوى پروردگارم باز گردم و قيامتى در كار باشد جايگاهى بهتر از اينجا خواهم يافت.

دوست با ايمانش در حالى كه با او به گفتگو پرداخته بود گفت: آيا به خدايى كه تو را از خاك و سپس از نطفه و بعد از آن تو را مرد كاملى قرار داد كافر شدى؟ ولى من كسى هستم كه (اللّه) پروردگار من است و هيچكس را شريك پروردگارم قرار نمى‏دهم‏ تو چرا هنگامى كه وارد باغ شدى نگفتى اين نعمتى است كه خدا خواسته، و هيچ نيرويى جز از ناحيه او نيست، و اينكه مى‏بينى من از نظر مال و فرزند از تو كمترم مطلب مهمى نيست.

شايد پروردگارم بهتر از باغ تو به من بدهد. و مجازات حساب شده‏اى از آسمان بر باغ تو فرو فرستد آنچنانكه آن را به زمين بى‏گياه لغزنده‏اى تبديل كند.

و يا آب آن در اعماق زمينى فرو رود آنچنانكه هرگز قدرت جستجوى آن را نداشته باشى.

سرانجام، عذاب الهى فرا رسيد و تمام ميوه‏هاى آن باغ نابود شد، او مرتبا دستهاى خود را بخاطر هزينه‏هايى كه در آن صرف كرده بود بهم مى‏ماليد، در حالى كه تمام باغ بر پايه‏ها فرو ريخته بود و مى‏گفت: اى كاش كسى را شريك پروردگارم قرار نداده بودم.

او گروهى غير از خدا نداشت تا او را يارى كنند و نمى‏توانست از خويشتن يارى گيرد.

در اين هنگام ثابت شد كه ولايت و قدرت از آن خداوند حق است اوست كه برترين ثواب و بهترين عاقبت را براى مطيعان دارد. (32 الى 44)

«زندگى و مرگ در دنيا»

اى رسول ما، زندگى دنيا را براى آنها به آبى تشبيه كن كه از آسمان فرو مى‏فرستيم و به وسيله آن، گياهان زمينى سر سبز و در هم فرو مى‏روند، اما بعد از مدتى مى‏خشكد و بادها آنها را بهر سو پراكنده مى‏كنند و خداوند بر هر چيز تواناست. (الى 45)