«خداوند در مجازات عجله نمى‏كند» - گلی از بوستان خدا نسخه متنی

ما در اين قرآن هرگونه مثلى را براى مردم بيان كرده‏ايم ولى انسان بيش از هر چيز به جدل مى‏پردازد.

تنها مانع انسانها از اينكه هنگاميكه هدايت به سراغشان آمد ايمان بياورند و از پروردگارشان تقاضاى آمرزش كنند اين بود كه در انتظار سرنوشت پيشينيان بودند تا مجازات آنها دامان آنان نيز بگيرد و يا عذاب الهى را در برابر چشم خود مشاهده كنند آن وقت ايمان بياورند.

ما پيامبران را جز براى بشارت و انذار نمى‏فرستيم، اما كافران همواره مجادله به باطل مى‏كنند تا به گمان خود حق را از ميان بردارند و آيات ما و مجازاتهايى را كه به آنها وعده داده شده است به باد مسخره بگيرند. (50 الى 56)

«خداوند در مجازات عجله نمى‏كند»

چه كسى ستمكارتر است از آنها كه به هنگام يادآورى آيات پروردگارشان از آن روى مى‏گردانند و آنچه را با دست خود انجام داده فراموش مى‏كنند، ما بر دلهايشان پرده افكنده‏ايم تا نفهمند و در گوشهايشان سنگينى قرار داده‏ايم تا صداى حق را نشنوند و لذا اگر آنها را بسوى هدايت بخوانى هرگز هدايت نمى‏شوند.

و پروردگار تو آمرزنده و صاحب رحمت است، اگر مى‏خواست آنها را به اعمالشان مجازات كند هر چه زودتر عذاب براى آنها مى‏فرستاد ولى براى آنها موعدى است كه با فرا رسيدنش راه فرارى نخواهند داشت.

اين شهرها و آباديهاى ويران شده را كه مشاهده مى‏كنيد ما آنها را به هنگامى كه ستم كرده‏اند هلاك كرديم و در عين حال براى هلاكتشان موعدى قرار داديم. (57 الى 59)

«ماجراى موسى و حضر»

اى پيامبر، بخوان براى مردم هنگامى كه موسى به دوست خود گفت: من دست از جستجو و تلاش بر نمى‏دارم تا به مجمع البحرين آنجا كه دو دريا به هم برخورد مى‏كند برسم هر چند مدت طولانى به راه خود ادامه دهم.

هنگامى كه به مجمع البحرين رسيدند ماهى خود را كه براى تغذيه همراه داشتند فراموش كردند و ماهى دوباره جان گرفت و راه خود را در پيش گرفت و رفت. (الى 61)