گلی از بوستان خدا نسخه متنی

هنگامى كه آيات بينات ما بر آنها خوانده مى‏شود كافران در برابر حقى كه براى آنها آمده مى‏گويند: اين سحر آشكار است.

بلكه مى‏گويند: اين آيات را بر خدا افترا بسته، بگو: اگر من آن را به دروغ به خدا نسبت داده باشم پس مى‏بايست مرا رسوا كند و شما نمى‏توانيد در برابر خداوند از من دفاع كنيد، او كارهايى را كه شما در آن وارد مى‏شويد بهتر مى‏داند، همين بس كه خداوند گواه ميان من و شما باشد، و او غفور و رحيم است.

بگو: من پيامبر نو ظهورى نيستم، و نمى‏دانم خداوند با من و با شما چه خواهد كرد، من تنها از چيزى پيروى مى‏كنم كه بر من وحى مى‏شود و جز بيم دهنده آشكار نيستم.

بگو: به من خبر دهيد اگر اين قرآن از سوى خدا باشد و شما به آن كافر شويد در حالى كه شاهدى از بنى اسرائيل بر آن شهادت دهد و او ايمان آورد و شما استكبار كنيد چه كسى گمراه‏تر از شما خواهد بود، خداوند قوم ظالم را هدايت نمى‏كند.

كافران درباره مؤمنان چنين گفتند: اگر اسلام چيز خوبى بود هرگز اين بردگان و انسانهاى فقير بر ما پيشى نمى‏گرفتند و چون خودشان به وسيله آن هدايت نشدند مى‏گويند: اين يك دروغ قديمى است.

در حالى كه پيش از آن، كتاب موسى كه پيشوا و رحمت بود نشانه‏هاى آن را بيان كرده و اين كتاب هماهنگ با نشانه‏هاى تورات است در حالى كه به زبان عربى و فصيح و گوياست تا ظالمان را انذار كند و نيكوكاران را بشارت دهد.

كسانى كه گفتند: پروردگار ما اللّه است، سپس استقامت به خرج دادند نه ترسى براى آنهاست و نه غمى دارند، آنها اهل بهشتند و جاودانه در آن مى‏مانند اين پاداش اعمالى است كه انجام مى‏دادند. (7 الى 14)