بیشترتوضیحاتافزودن یادداشت جدید
هنگامى كه آيات بينات ما بر آنها خوانده مىشود كافران در برابر حقى كه براى آنها آمده مىگويند: اين سحر آشكار است.بلكه مىگويند: اين آيات را بر خدا افترا بسته، بگو: اگر من آن را به دروغ به خدا نسبت داده باشم پس مىبايست مرا رسوا كند و شما نمىتوانيد در برابر خداوند از من دفاع كنيد، او كارهايى را كه شما در آن وارد مىشويد بهتر مىداند، همين بس كه خداوند گواه ميان من و شما باشد، و او غفور و رحيم است.بگو: من پيامبر نو ظهورى نيستم، و نمىدانم خداوند با من و با شما چه خواهد كرد، من تنها از چيزى پيروى مىكنم كه بر من وحى مىشود و جز بيم دهنده آشكار نيستم.بگو: به من خبر دهيد اگر اين قرآن از سوى خدا باشد و شما به آن كافر شويد در حالى كه شاهدى از بنى اسرائيل بر آن شهادت دهد و او ايمان آورد و شما استكبار كنيد چه كسى گمراهتر از شما خواهد بود، خداوند قوم ظالم را هدايت نمىكند.كافران درباره مؤمنان چنين گفتند: اگر اسلام چيز خوبى بود هرگز اين بردگان و انسانهاى فقير بر ما پيشى نمىگرفتند و چون خودشان به وسيله آن هدايت نشدند مىگويند: اين يك دروغ قديمى است.در حالى كه پيش از آن، كتاب موسى كه پيشوا و رحمت بود نشانههاى آن را بيان كرده و اين كتاب هماهنگ با نشانههاى تورات است در حالى كه به زبان عربى و فصيح و گوياست تا ظالمان را انذار كند و نيكوكاران را بشارت دهد.كسانى كه گفتند: پروردگار ما اللّه است، سپس استقامت به خرج دادند نه ترسى براى آنهاست و نه غمى دارند، آنها اهل بهشتند و جاودانه در آن مىمانند اين پاداش اعمالى است كه انجام مىدادند. (7 الى 14)