ما به انسان توصيه كرديم كه به پدر و مادرش نيكى كند، مادرش او را با ناراحتى حمل مىكند و با ناراحتى بر زمين مىگذارد و دوران حمل و از شير باز گرفتنش سى ماه است تا زمانى كه به كمال قدرت و رشد برسد و به چهل سالگى وارد گردد مىگويد: پروردگارا مرا توفيق ده تا شكر نعمتى را كه به من و پدر و مادرم دادى به جا آورم و عمل صالحى انجام دهم كه از آن خشنود باشى و فرزندان مرا صالح كن، من به سوى تو باز مىگردم و توبه مىكنم و من از مسلمينم.آنها كسانى هستند كه ما بهترين اعمالشان را قبول مىكنيم و از گناهانشان مىگذريم و در ميان بهشتيان جاى دارند اين وعده صدقى است كه وعده داده مىشدند.كسيكه به پدر و مادرش مىگويد: اف بر شما، آيا به من وعده مىدهيد كه من در روز قيامت مبعوث مىشوم؟ در حالى كه قبل از من اقوام زيادى بودند و هرگز مبعوث و زنده نشدند و پدر و مادرش پيوسته فرياد مىكشند و خدا را به يارى مىطلبند كه واى بر تو ايمان بياور كه وعده خدا حق است، اما او پيوسته مىگويد: اينها چيزى جز افسانههاى پيشينيان نيست.آنها كسانى هستند كه فرمان عذاب همراه اقوام كافرى كه قبل از آنها از جن و انس بودند درباره آنان مسجل شده چرا كه همگى زيانكار بودند و براى هركدام از آنها درجاتى است بر طبق اعمالى كه انجام دادهاند تا خداوند كارهاى آنها را بىكم و كاست به آنان تحويل دهد و به آنها هيچ ستمى نخواهد شد. (15 الى 19)
«پاداش كافران در قيامت»
در آن روز كه كافران را بر آتش عرضه كنند گفته مىشود از طيبات و لذائذ در زندگى دنياى خود استفاده كرديد و از آن بهره گرفتيد اما امروز عذاب ذلتبار به خاطر استكبارى كه در زمين به ناحق انجام داديد و به خاطر گناهانى كه مرتكب شديد جزاى شما خواهد بود. (آيه 20)
لطفا منتظر باشید ...
