«سوره عبس» - گلی از بوستان خدا نسخه متنی

كسانى است كه از آن مى‏ترسند، آنها در آن روز كه قيام قيامت را مى‏بينند، چنين احساس مى‏كنند كه گوئى توقف آنها در دنيا و برزخ جز عصر گاهى با صبحگاهى بيشتر نبوده است. (42 الى 46)

«سوره عبس»

(در مكه نازل شده و شامل چهل و دو آيه است) به نام خداوند بخشنده مهربان‏ چهره درهم كشيد و روى برتافت، از اينكه نابينائى به سراغ او آمده بود، اى پيامبر تو چه مى‏دانى شايد او پاكى و تقوى پيشه كند؟ يا متذكر گردد و اين تذكر براى او مفيد باشد.

اما آن كس كه بى نياز و ثروتمند است‏ تو به خاطر هدايتش به اسلام به او روى آورده و به آن نابيناى مسلمان بى‏توجهى نمودى، در حالى كه اگر او خود را پاك نسازد و به اسلام ايمان نياورد گناهى بر تو نيست و تو مسئول نيستى‏ اما آن كس كه به اسلام گرويده و نزد تو مى‏آيد و كوشش مى‏كند و از خدا ترسان است‏ تو از او غافل مى‏شوى.

هرگز چنين مكن، اين قرآن يك تذكر و يادآورى است، و هر كس بخواهد مى‏تواند از آن پند گيرد، قرآن در الواح پر ارزشى ثبت است، الواحى والا قدر و پاكيزه‏ كه بدست سفيرانى است‏ والا مقام و فرمانبردار و نيكوكار.

مرگ بر اين انسان چقدر كافر و ناسپاس است، خداوند او را از چه چيز آفريد؟ از نطفه ناچيزى و سپس اندازه‏گيرى كرد و موزون ساخت، سپس راه را براى او آسان كرد، بعد او را بميراند و در قبرها پنهان نمود، و آنگاه هر زمان كه بخواهد او را زنده مى‏كند چنين نيست كه او مى‏پندارد او هنوز فرمان الهى را اطاعت نكرده است.

(1 الى 23)

«انسان بايد به غذاى خويش بنگرد»

انسان بايد به غذاى خويش بنگرد، ما آب فراوانى از آسمان فرو ريختيم، سپس زمين را از هم شكافتيم، و در آن دانه‏هاى فراوانى رويانديم، و انگور و سبزى بسيار ، و زيتون و نخل فراوان‏ و باغهائى پر درخت، و ميوه و چراگاه ايجاد كرديم‏ تا وسيله‏اى براى بهره‏گيرى شما و چهار پايانتان باشد. (24 الى 32)

«روزى كه انسان از پدر و مادرش مى‏گريزد»

هنگامى كه آن صداى مهيب رستاخيز بيايد و شنيده شود كافران در اندوه عميقى فرو مى‏روند، آن روز، روزى است كه انسان از برادر، مادر، پدر، زن و فرزندش فرار مى‏كند،