تفسیر هدایت جلد 5

‌صفحه‌ى 273

كافران، صفات و ارزش گذارى آنان‏

رهنمودهايى از آيات:

بخش پيشين درباره صفات مؤمنان بود و در اين جا به عكس از كافران و صفات آنان گفتگو مى‏شود.

چون در اجتماع، هر اجتماعى باشد، بين افراد اعتماد برقرار گردد، همكارى آنان همچون خونى است كه در رگهاى سالم مى‏گردد و اين همكارى و كمال طلبى هر چه افزون‏تر باشد، جامعه به حضارت نزديك‏تر مى‏شود، و حضارت يعنى حضور انسان نزد انسان و حكومت عدالت و اعتماد متقابل، امّا اگر اين شرطها نباشد حضارت از ميان مى‏رود و عقب ماندگى جاى آن را مى‏گيرد اگر چه مظاهر تمدّن وجود داشته باشد. از اين رو تمدّن پيشرفت تكنولوژى نيست بلكه همان است كه گفته شد.

امّا ارتباط بين افراد اجتماع هر چه استوارتر باشد، رحمت خداوند به ايشان نزديك‏تر مى‏شود و اگر ارتباط و همكارى را كه دستور الاهى است ببرّند، لعنت خدا كه به صورت حرمان و عذاب مجسّم است و نيز فرجام بد آنان را فرا مى‏گيرد.

روزى از خداست و بازداشتن آن نيز به دست اوست و اين روزى كه از روزى دنيوى بزرگ‏تر است نعمت اخروى است. كافران به نعمت دنيا مى‏نازند حال آن كه لذّتى گذراست.

كافران مدام آيه مى‏طلبند گويى در آيات كاستى هست امّا كاستى در خود آنان است. خداوند كسى را كه بد را برگزيند گمراه مى‏كند و آن را كه به سوى او برگردد رهنمون مى‏شود، و توبه گران مؤمنان راستين‏اند، دلهايشان به ياد خدا آرامش