على (ع) مىفرمايد: «خداى تعالى را به اين شناختم كه عزمها و تصميمها باطل مىشوند و آنچه گره زدهام گشوده مىگردد و هر آهنگ كه كردهام نقض مىشود». «وَ ما تَدْرِي نَفْسٌ بِأَيِّ أَرْضٍ تَمُوتُ- و كسى نمىداند كه در كدام زمين خواهد مرد.» پس پايان كار ما هم به دست خداست. پس ديگر چه جايى براى غرور مىماند؟ در حديث از امام صادق روايت شده: «نطفه چون در رحم افتد، خداى تعالى ملكى مىفرستد و آن ملك از آن خاك كه او در آن دفن مىشود اندكى برمىدارد و با آن نطفه مىآميزد. پس پيوسته دلش شوق آن زمين را دارد تا در آن دفنش كنند». «34» «إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ خَبِيرٌ- خدا دانا و آگاه است.» 34- نور الثقلين، ج 4، ص 220.
لطفا منتظر باشید ...
