لطفا منتظر باشید ...
«وَ سَبِّحُوهُ بُكْرَةً وَ أَصِيلًا- و هر بامداد و شبانگاه تسبيحش گوييد.»
در هر روز هر انسانى بايد حركت خود را با ذكر پروردگارش آغاز كند. و بدان به پايان رساند. ممكن است در اين آيه تأكيدى باشد بر به جاى آوردن نماز صبح و مغرب و عشاء و آغاز روز را با تسبيح و تحميد به پايان آن مىپيوندد.
اگر ظاهر تسبيح گفتن «سبحان اللَّه» است باطن و محتواى آن رو به اين هدف است كه انسان را از حضيض شرك به آسمان توحيد فرا مىبرد. كسى كه اين كلمات را بر زبان راند و اميال و شهوات خود را مقدم بر ارزشهاى رفيع دينى قرار دهد در ذكر خود صادق نيست. همچنين است كسى كه با معصيت خدا مطيع ديگران باشد يا بخواهد ميان حق و باطل را بياميزد. مشتى باطل و مشتى حق.
[43] ترديد نيست كه چون كسى خدا را تسبيح گويد در پى آن خدا نيز او را ياد مىكند به دليل «فاذكرونى اذكركم و اشكروا لي و لا تكفرون». «21» اين پاداش در بزرگترين صورت هدايت الهى انسان از تاريكى به روشنى تمثل مىيابد، زيرا هدف از ذكر، هدايت است و هدايت مجموع دو امر است: سعى انسان- يعنى تسبيح و ذكرش- و رسيدن توفيق و رحمت از سوى خدا به او.
«هُوَ الَّذِي يُصَلِّي عَلَيْكُمْ وَ مَلائِكَتُهُ لِيُخْرِجَكُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ وَ كانَ بِالْمُؤْمِنِينَ رَحِيماً- اوست كه خود و فرشتگانش بر شما درود مىفرستند، تا شما را از تاريكى به روشنى برد، زيرا خداوند با مؤمنان مهربان است.»
تاريكيها جهل است و عجز و ديگر صفات منفى در حالى كه نور چيزى است مخالف آن و اين از رحمت خداست نسبت به مؤمنان.
صلاة پروردگار چيست؟
صلاة به چه معنى است:
21- البقرة/ 152.
