باشد هر گاه پيامبر بخواهد او را به زنى گيرد. اين حكم ويژه تو است نه ديگر مؤمنان.» در اين آيه تأكيد شده كه اين موهبت و امتياز ويژه پيامبر است نه شخص ديگر از مؤمنان. حلبى گويد: از امام صادق (ع) پرسيدم در باب زنى كه خود را به پيامبر هبه مىكند، آيا بدون مهر است؟ امام فرمود: «اين مخصوص پيغمبر است. اما براى غير او جايز نيست تا در عوض، پيش از دخول به او چيزى به او دهد، كم يا زياد حتى يك جامه يا يك درهم». «27» از محمد بن قيس از امام باقر روايت شده كه: «زنى از انصار نزد پيامبر (ص) آمد، و بر او داخل شد و آن حضرت در خانه حفصه بود. زن خود را به جامه و شانه زدن موى آراسته بود. چون وارد شد گفت: يا رسول اللَّه، زن از شوهرش خواستگارى نمىكند و من زنى بدون شويم. مدتى است كه شوهرى ندارم و نيز صاحب فرزندى نيستم. آيا شما را نيازى هست. اگر نيازى هست، خود را به تو مىبخشم، اگر بپذيرى. پيامبر گفت: نيك است و در حق او دعا كرد. سپس گفت: اى زن انصارى! خدا تو را از پيامبر خود پاداش خير دهد. مردان شما مرا يارى كردند و زنانتان به من ميل نمودند. حفصه به او گفت: چه زن كم حيايى هستى و در برابر مردان چه جسارتى نشان مىدهى. پيامبر فرمود، اى حفصه از سرزنش او باز ايست كه او از تو بهتر است. به پيامبر خدا رغبت كرده و تو او را ملامت مىكنى و عيب مىگيرى. سپس به او گفت: بازگرد، خدا تو را رحمت كند. كه به سبب ميل كردنت به رسول خدا، خدا بهشت را بر تو واجب كرد. بعدا به تو خبر خواهم داد. در اين حال خداى عز و جل اين آيه را فرستاد «و زن مؤمنى كه خود را به پيامبر بخشيده باشد، هر گاه پيامبر بخواهد او را به زنى گيرد اين حكم ويژه توست نه ديگر مؤمنان». پس خداى تعالى هبه كردن آن زن خود را به 27- همان منبع. [.....]
لطفا منتظر باشید ...
