هر امت ديگر و چون پيشوايان را به ديده حقارت نگريست و آنان را رها كرد گرفتار نابودى و عقبماندگى شد. [58] بعضى از مردم نابكار هستند كه در آزار دادن دستشان به رسول خدا نمىرسد، اينان به آزار دادن مؤمنان مىپردازند، اينان هم از عذاب دنيوى و اخروى بىبهره نيستند، زيرا آزار مؤمنان سبب آزار پيامبر مىشود و آزار پيامبر سبب آزار خداى تعالى. در تاريخ نوشته شده كه ابو طالب پدر على (ع) از همه مؤمنان درجتش برتر بود و به رسول اللَّه نزديكتر از ديگران. به گونهاى كه سالى را كه ابو طالب وفات كرد پيامبر سال غم ناميد. در واقع ابو طالب به منزله پدر مهربان او بود. ولى در بعضى از كتب رواياتى است كه مىخواهند شخصيت او را لكهدار كنند. وقتى به هدف نويسندگان اين روايات توجه مىكنيم مىبينيم كه قصد اصلى آنها از جعل اين مطالب اهانت به قهرمان اسلام على بن ابى طالب است. زيرا هر چه تفحص كردهاند در شخصيت امام نقصى نيافتهاند، پدر او را هدف تير اتهام قرار دادهاند. سپس وقتى تحقيق مىكنيم مىبينيم كه اين روايات در عهد بنى اميه جعل شدهاند و اينان را دل از كينه على و خاندان او لبريز بود. «وَ الَّذِينَ يُؤْذُونَ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُؤْمِناتِ بِغَيْرِ مَا اكْتَسَبُوا فَقَدِ احْتَمَلُوا بُهْتاناً وَ إِثْماً مُبِيناً- كسانى كه مردان مؤمن و زنان مؤمن را بىهيچ گناهى كه كرده باشند مىآزارند تهمت و گناه آشكارى را بر دوش مىكشند.» بهتان تهمتى است كه حقيقت نداشته باشد. هنگامى كه قرآن آزار اينان را چنين وصف مىكند مىخواهد نخست از مؤمنان رفع هر گونه تهمت كند. اما گناه آشكار گناهى است كه شخص از روى عمد و آگاهى مرتكب آن شده باشد. از حضرت رضا (ع) روايت شده: «هر كس مرد مؤمن يا زن مؤمنى را تهمت برنهد يا درباره او بگويد چيزى را كه در او نيست خداى تعالى در روز قيامت او را روى تلى از آتش قرار مىدهد تا از
لطفا منتظر باشید ...
