تفسیر هدایت جلد 10

نياوردن تفرقه در آن و پراكنده نشدن در امر دين به طورى كه هر كس و هر گروه به آنچه دارد دل خوش كند و دينى را كه به آن ايمان دارند و به ايشان وحدت و يكپارچگى مى‏بخشد رها سازند.

گروه‏هاى باطل چون در تنگنا افتند متلاشى مى‏شوند اينان هنگام سختى خدا را به تضرع مى‏خوانند ولى چون از آنان رفع شر گردد بر اعتقاد خويش ثبات نمى‏ورزند. بلى به پروردگارشان شرك مى‏ورزند و اين درست عين كفران نعمت حق است. كه چون كفران نعمت كنند خدا نعمتشان زايل سازد آن گاه در مى‏يابند كه از شرك چه زيانها زاده شود.

شرح آيات:

[25] خداى تعالى براى مخلوقات خود سنتهايى نهاده كه ما از آنها به نظامات و قوانين تعبير مى‏كنيم.

براى آن كه به ملكوت آسمانها و زمين آشنا شويم قرآن الفاظى به كار مى‏برد كه ما در زندگى روزمره با آنها آشنايى داريم. مثلا هر گاه چيزى را بخواهيم، به كسى كه فرودست ماست امر مى‏كنيم خداوند هم هر گاه چيزى را از ما بخواهد به آن امر مى‏كند ولى امر او مشيت اوست كه هيچ گاه انجام ناشده باقى نمى‏ماند.

آسمانها و زمين منظم به تقديراتى خدايى و سنتهايى ثابت هستند ولى چه كسى اين سنتها و نظامات را برقرار مى‏دارد؟

او خداى ماست ولى به چه چيز؟ به امر خود.

زيرا امر خدا مظهر قدرت اوست بر هر خرد و كلانى.

اكنون مثلى مى‏آوريم:

ساعتى كوچك را در نظر بياوريد كه كار كردن آن فقط به داشتن نظام داخلى آن نيست، بلكه قوه‏اى هم هست كه اين نظام را به اجرا در مى‏آورد و اگر آن قوه نباشد ساعت از كار باز مى‏ماند. امر خدا هم در عالم همين حال را دارد. كه اگر