است كه نماز دژ استوار ايمان است و باروى رفيع شناخت پروردگار. «مُنِيبِينَ إِلَيْهِ وَ اتَّقُوهُ وَ أَقِيمُوا الصَّلاةَ- به او باز گرديد و از او بترسيد و نماز بگذاريد.» فرق ميان اين آيه و آيات ما قبل در اين است كه در آنجا خطاب به صيغه مفرد بود و در اين جا به صورت جمع، زيرا موضوع آيات پيش مسئوليت بود و انسان در مقام مسئوليت يكى است و اين آيه در مقام عمل است و عمل بايد به صورت جمعى باشد. پس انسان در مقابل خدا تنهاست و هر كسى مسئول اعمال خود است. خدا از ما مىخواهد التزام به صراط مستقيم را به هنگامى كه روى به دين او مىآوريم و از فطرت او پيروى مىكنيم. فطرتى كه در مزرعه روح ما كاشته شده. ولى اين كار چگونه حاصل مىشود و چگونه به كمال مىرسد و چگونه بايد آن را حفظ كنيم. پروردگار ما مىگويد «به او باز گرديد و از او بترسيد و نماز بگذاريد». تو به انگيزه فطرت بدين خود مؤمن شدهاى. مثلا هنگامى كه به مسجد مىروى كسانى همانند خود را مىيابى. تو و آنها تشكيل يك جامعه را مىدهيد. پس همه به درگاه خدا زارى مىكنيد و به او روى مىآوريد. در اين جا نظريهاى است كه مىگويد اين جامعه متبلور مىشود. و فرد به تنهايى قادر نيست كه بيان كننده دين پروردگارش باشد خداوند مردم را به يكديگر دفع مىكند تا به گرد اين دين حلقه زنند. بازگشت به خدا و ترس از او چون فرمان اتوموبيل است كه اگر آن را درست به دست گيريم نمىگذارد اتوموبيل منحرف شود و لو اين كه در زمين يخ بسته حركت كند. جامعه، ما را به راست و چپ مىكشاند ولى بازگشت به خدا و ترس از او و برپاى داشتن نماز نمىگذارد كه از طريق مستقيم منحرف شويم. در اين جا فرقى است ميان اقامه نماز و بين اتيان نماز. اقامه نماز بايد با تمام شرايطش باشد. از ابو عبد اللَّه الحسين (ع) روايت شده:
لطفا منتظر باشید ...
