بیشترتوضیحاتافزودن یادداشت جدید صفحه‌ى 9 طرف بزرگى و بزرگوارى پيش نمىبرد؟ و از سهو و غفلت و بيهودگى دور نمىكند؟ چون به زمين بنگرى و ببينى كه چگونه براى زندگى آماده شده، و به خود بنگرى كه چگونه محتوى عالم بزرگى است كه آيات آفرينش در هر ياخته از ياختههاى آن به صورت مختصر مشاهده مىشود، و به آسمان نظر كنى و دريابى كه چگونه رزق خدا و فضل او كه وعدهاش را به بندگان خويش داده است از آن فرو مىريزد ... خواهى دانست كه او حق است به همان گونه كه تو در گفته خود شك نمىكنى. و قرآن از مهمانان مكرّم ابراهيم (ع) براى ما مثل مىزند: و اين كه چگونه به سبب فرمانبردارى از خدا به او مژده دادند كه فرزند دانايى نصيب او خواهد شد، و حاملان عذاب براى قوم لوط بودند كه پيامبرى او را تكذيب مىكردند. آيا اين دليل بر آن نيست كه وعده خدا راست است و حتما تحقق پيدا خواهد كرد، و اين كه رسالت حق است و سهو و لهو و استهزايى با آن همراه نيست؟ به همان گونه كه مستجاب شدن دعا براى زن سترون به پيرى رسيده ابراهيم گواهى بر تدبير خدا براى آفريدگان او است، و اين كه وعده او به ما كه گفته است مرا بخوانيد و دعا كنيد و به اجابت رسيدن آن را ضمانت كرده، وعدهاى راست است. در اين سوره از عاقبت فرعون سخن مىرود كه رسالت و فرستادگى موسى را تكذيب كرد كه با نشانههاى آشكارى به نزد او آمد، پس خدا او- و سپاهيانش- را گرفتار و در دريا غرقشان كرد ... و به همين گونه به داستان قوم عاد اشاره مىكند كه باد ويرانگرى بر آنان فرستاده شد، و به قوم ثمود كه گرفتار بانگ و صيحه شدند، و داستان قوم نوح كه طوفان آنان را فرا گرفت و هلاكشان كرد، و همه آنان از فرمان خدا سرپيچى كردند و همين مايه هلاكشان شد، پس آيا اين سهو است يا شوخى؟ هرگز چنين نيست ... و خدا آسمانها و زمين را جز به حق و حكمت نيافريده است، پس حكمت آفرينش جنّ و انس (با آن آزادى كه به ما داده است)
لطفا منتظر باشید ...
