اندیشه سیاسی محقق حلی نسخه متنی

1ـ شيخ مفيد (381 ـ 413 هجري)؛

2ـ سيدمرتضى (413 ـ 436 هجري)؛

3ـ شيخ طوسى (436 ـ 460هجري)؛

4ـ قاضى ابن‏براج (460 ـ 481 هجري)؛

5 ـ ابوعلى مفيدثانى (481 ـ 520 هجري)؛

6 ـ ابوالمكارم ابن‏زهره (520 ـ 585 هجري)؛

7ـ ابن‏ادريس حلّى (585 ـ 598 هجري)؛

8 ـ سيد فخاربن معد موسوى (598 ـ 630 هجري)؛

9ـ محمدبن نماء حلّى (630 ـ 645 هجري)؛

10ـ محقق حلّى (645 ـ 676 هجري)؛

11ـ يحيىبن سعيد (676 ـ 690 هجري)؛

12ـ علامه حلّى (690 ـ 726 هجري)؛

13ـ سيد عمدالدين حسينى (726 ـ 754 هجري)؛

14ـ فخرالمحققين (754 ـ 771 هجري)؛

15ـ شهيد اوّل (771 ـ 786 هجري)؛

16ـ فاضل مقداد (786 ـ 826 هجري) و

17ـ ابن‏فهد حلّى (826 ـ 841 هجري).

اساتيد و فقهاى ياد شده در هر شهرى كه بوده‏اند حوزه علميه آن شهر در آن زمان گسترش زيادى داشته است؛ براى مثال، از زمان شيخ مفيد تا شيخ طوسى، بغداد و سپس نجف و حلب و از زمان ابن‏ادريس به بعد، شهر حلّه مركز حوزه‏هاى علميه و موطن فقهاى بزرگ عالم تشيع بوده است؛ يعنى از سال 585 هجرى مرجعيت عالم تشيع به حلّه منتقل شده و تا زمان وفات ابن‏فهد حلّى (841 هجري) كه شاگرد حوزه حلّه بود، مرجعيت به‏دست فقهاى حوزه حلّه بوده است. ناگفته نماند كه بعد از حلّه شهرهاى جبل عامل، نجف و قم موطن فقهاى نامدار شيعه و جايگاه حوزه‏هاى علميه جهان تشيع بوده است.

بنابرآن‏چه گفته شد مىتوان نتيجه گرفت كه اولاً: وجود علمايى، هم‏چون ابن‏ادريس، محقق و علامه و شاگردانشان در شهر حلّه روزبه‏روز بر رونق حوزه علميه حلّه افزود، به‏خصوص‏وجود محقق حلّى كه با سبك علمى خاص خود و تربيت طلاب در رشته‏هاى مختلف، در گسترش آن حوزه تأثير به‏سزايى داشته، به حدى كه برخى از نويسندگان محقق را بنيان‏گذار و يا احيا كننده حوزه حلّه