حکايت بقيع، حکايت غربت است، غربت اسلام، و با که بايد اين راز را باز گفت که اسلام در مدينه النبي از همه جا غريب تر است؟ خطاب ما اينجا با عاشقان است، و با درد آشنايان، که اين حکايت را ديگر، هر دلي تاب شنيدن ندارد. اي اشک مهلتي، تا بازگويم حکايتي را که قرنهاست در سينه ام مستور مانده است، و درد آشنايي نيافته ام، که اين راز سر به مهر را با او زمزمه کنم . اينجا گورستان بقيع است، و اين خاک گنجينه دار فريادي است که قرنها ارباب جور آن را در سينه ما محبوس کرده اند، و هرچند اشک ما تاب مستوري نداشته است، اما اين بار، اين بغضي نيست که فقط با گريه باز شود، و اين جراحت نه جراحتي است که با مرهم اشک شور التيام يابد . حکايت بقيع، حکايت غربت است، غربت اسلام، و با که بايد اين راز را باز گفت که اسلام در مدينه النبي از همه جا غريب تر است؟ خطاب ما اينجا با عاشقان است، و با درد آشنايان، که اين حکايت را ديگر، هر دلي تاب شنيدن ندارد. اي چشم، خون ببار، تا حجاب از تو بردارند، و ببيني که اين خاک گنجينه دار نور است و مدفن عشق و اينجا، بقعه اي است از بقاع بهشت. و آن نفخه اي که در بهشت روح مي دمد، از سينه اين خاک برمي آيد، چرا که اينجا مدفن کليدداران بهشت است . و اگر حجاب از گوشها و چشمها بردارند، طنين ناله کروبيان را در ملکوت اعلي خواهد شنيد، و خواهي ديد که چگونه فرشتگان بال در بال جلوه هاي جاوداني رحمات خاص حضرت حق را بر اين خاک گسترانيده اند . اي بقيع، اي مطهر، اي رازدار صديق صديقه اطهر (س)، و اي هم نواي مولا مهدي (عج) آن گاه که غريبانه، آنجا به زيارت مي آيد، اي بقيع مطهر، اي گنجينه دار نور، اي مدفن عشاق، و اي حکايت گر غربت، براستي اين راز را با که بايد گفت؛ که اسلام در مدينه النبي از همه جا غريب تر است؟ اي بقيع مطهر، منتظر باش، اگر آنان توانستند، که نور را در حبس کشند، تو هم غريب خواهي ماند، اي بقيع، با ما سخن بگو، با ما، از رازهاي سر به مهري که در سينه داري بگو . اي بقيع، اي هم نواي مولا مهدي (عج) اي رازدار آن يار غريب، بگو آنجا چه مي گذرد، هنگامي که او به زيارت قبور مي آيد؟ بگو، با ما بگو لابد صداي گريه غريبانه آن يار مضطر را هنگامي که بر غربت اسلام مي گريد، شنيده اي؟ بگو، با ما بگو که حبيب ما، در رازگويي هاي علي وار خويش، و در مناجاتهاي سجادانه اش چه مي گويد؟ اي تربت مطهر، اي آنکه بر تربت تو، جا ي جاي نشانه پاي حبيب و اثر اشکهاي غريبانه او باقي است . اي هم نواي « امن يجيب» مولا مهدي (عج ). اي مصداق، «طبتم و طابت الارض التي فيها دفنتم»، اي کاش که ما به جاي خاک تو بوديم و هنگامي که آن يار غايب از نظر به زيارت قبور مي آمد، بر پاي او بوسه مي زديم. اي بقيع، اي تربت مطهر، اي کاش ما نيز چون تو، مي توانستيم که با آن محبوب، وقتي که «امن يجيب» مي خواند، هم نوا شويم، و براستي که «امن يجيب» حکايت دل پرغصه اوست، گوش کن .... « امن يجيب المضطر اذا دعاه و يکشف السوء و يجعلکم خلفاءالارض ». چرا که اوست مصداق اتم مضطر، و خلافت ارض ميراثي است که به او بازمي گردد. و اي بقيع مطهر، منتظر باش . اگر آنان توانستند، که براي هميشه شمس را در غربت غروب نگاه دارند، تو نيز غريب خواهي ماند .
- در ميقات
تمثيل حج، تمثيل آفرينش انسان است، و تو، اي انسان، اي آنکه مشتاقانه با لقاء محبوب شتافته اي . اينجا، تمثيل مرگ است، که فرمود:«موتوا قبل ان تموتوا» و اين کفن است که مي پوشي تا پيش از آنکه مرگ ترا دريابد، تو با پاي خويشتن به مقتل عشق بشتابي و به مذبح معشوق. و چه مي گويي؟...لبيک اللهم لبيک، اکنون به ميقات آمده اي، و تمثيل ميقات، تمثيل وعده گاه قيامت، است که فرمود:«قل ان الاولين و الاخرين لمجموعون الي ميقات يوم معلوم» و اکنون تو به ميقات آمده اي و اينجا باب ورود به حرم کبريايي است، اي آنکه از خود به سوي خدا گريخته اي و به نداي آسماني «ففروا الي الله» (3) لبيگ گفته اي، ورود به حرم کبريايي، بي احرام جايز نيست. و تو نخست بايد باطن را از حب ماسوي الله تطهير کني، و اين گونه لباس عصيان را که شيطان بر تو پوشانده است، از تن برآوري و لباس ورود به حرم عشق بپوشي، و تمثيل احرام همين است، سفيد است، چرا که کفن است، و دوخت و آرايش ندارد، چرا که لباس تقوي است . رنگها از رخساره ها پريده است، و... دلها در سينه مي لرزد، و.... صداها در گلوها پيچيده است... چرا که لحظه تشرف نزديک است، و دعوت ها به اجابت رسيده و حضرت حق (جل و علا) ترا به حرم خوانده است. بشتاب، بشتاب، اي از خود گذشته، به سوي خدا بشتاب . لبيک اللهم لبيک، لبيک لا شريک لک لبيک، ان الحمد و النعمه لک و الملک لبيک لا شريک لک لبيک .
- به سوي کعبه
و اکنون لحظه تشرف نزديک است، و وعده گاه معشوق در پيش. دلهاي مشتاق، آرام و قرار ندارد و تو گويي همچون طايري قدسي، مي خواهد از قفس تنگ سينه پر بکشد، و خود را به بحر معلق آسمان آبي، بسپارد و غرقه در جذبه هاي روحاني محبت يار، خود را به حرم دوست برساند. و ارواح مشتاق، تو گويي تاب هماهنگي و هم قدمي با تنهاي سنگين دنيايي را ندارند و پيشاپيش بدنها، خود را به حريم وصل رسانده اند و به حضرت اقدس او تعليق يافته اند، همچنان که اشعه شمس، به شمس. چرا که فرموده اند، پيوند روح مؤمن به ذات اقدس پروردگار محکم تر است و شديدتر، از اتصال شعاع خورشيد به ذات خورشيد، و چه عجب اگر اين طاير قدسي روح، در اشتياق حرم وصل به ترنم درآيد و تلبيه کند، آن چنان که تو گويي به نداي دعوت فطرت خويش پاسخ مي گويد، به همان پيمان نخستين، آن گاه که پرسيد: «الست بربکم» و پاسخ داديم، «بلي، بلي» لبيک اللهم لبيک. و اين نواي دلنشين «لبيک، لبيک» ترنم روح مؤمني است، که وعده هاي پروردگار خويش را محقق شده يافته است، و مي شتابد تا خود را به مبدأ و معاد خويش پيوند دهد، و با فناي در معشوق، به جاودانگي برسد . لبيک اللهم لبيک، لبيک ذالمعارج لبيک لبيک .
- و اينجاست بيت الله الحرام
اللهم البيت بيتك و الحرم حرمک و العبد عبدک خدايا، اين خانه، خانة تو است و اين حرم، حرم تو است . و اين بنده، بنده ذليلي .. که از خود و نفس خويش به سوي تو گريخته است. تو گويي اينجا مرکز آفرينش است، و اين طواف، تمثيل حرکت سبحاني عالم وجود است . يعني که کائنات بر محور وجودمطلق حق مي گردد و حکايت اين انسانهاي شيدايي که سر از پا ناشناخته گرداگرد بيت الله طواف مي کنند، تفسير عيني اين آيت است که «يسبح لله ما في السموات والارض» و تو اي انسان، به ياد آر که هم اکنون بر کوکبه ارض، گرداگرد خورشيد و در عمق آسمان لايتناهي شناوري . و از دل ذره تا بي نهايت اين آسمان، لايتناهي، همه جا، همه چيز در طواف است، و همه مي چرخند و از يک مدار وضعي به گرد خويش، به مدار بزرگتري بر گرد خورشيدها منتقل مي شوند و تو گويي که اين همه، تمثيل اين معناست، که تو اي انسان بايد از مدار معرفت نفس خويش به مدار معرفت، رب منتقل شوي که فرمود : « من عرف نفسه فقد عرف ربه ». مجموعه مناسک حج، تمثيلي جامع است از سير روحي انسان هاي متکامل در سير الي الله و اين چنين است که مناسک حج، از طواف آغاز مي شود و به طواف خاتمه مي يابد، و به کمال مي رسد. و سر اينکه حجت خدا علي (ع) در کعبه متولد مي شود همين جاست، يعني که کعبه جسم است و روح آن، حجت خدا و انسان کامل است و تو نيز بايد با اتمام مراحل و موقف حج به کمال برسي و مدار رجعت تو به مبدأ و معاد کامل شود . انالله و انا اليه راجعون .
- حالا هنگام سعي در رسيده است
گويي هنوز آواي پرغصه هاجر، به گوش مي رسد، که «هل بالوادي من انيس؟ ». گويي هنوز اين هاجر است که هروله کنان در هرم آفتاب ظهر بيابان مکه، از اين سراب به آن سراب در جست و جوي آب است . اي مضطر، خسته مشو، خسته مشو، در باطن اين سعي تو چشمه زمزم نهفته است . حکايت آن وادي خشک و سوزان، حکايت دنياي ماست، و آب، تمثيل حيات طيبه و اخروي است و انسان فطرتاً تشنه و عطشان آب حيات است و اين آب، از چشمه ولايت و خلافت مي جوشد که در قلب تو است . « امن يجيب المضطر اذا دعاه و يکشف السوء و يجعلکم خلفاءالارض». اي مضطر خسته مشو، آب زمزم اجر سعي تو است، مبادا که اين سرابهاي فريبنده تو را به ياس بکشاند، که يأس، چشمه هاي روح را مي خشکاند، سعي بين صفا و مروه سعي بين خوف و رجاست و خوف و رجا، بالهاي طيران الي الله هستند . و عاقبت سعي تو، چشمه زلالي است که از زير پاي اسمعيل جوشيده است. يعني که اي انسان، چشمه هاي حيات طيبه از منابع غيب، اما از درون همان فطرت پاکي مي جوشد که بر آن تولد يافته اي . خسته مشو، از مضطر، خسته مشو، سعي تو مشکور افتاده است و دعايت به استجابت رسيده .
- وقوف به عرفات
مناسک حج از يک سو تمثيل سيري است که انسان هاي متکامل به سوي الله طي مي کنند و از سوي ديگر، تذکاري است بر تاريخ زندگي انسان بر کوکبه ارض در منظومه شمسي و اين چنين وقوف در عرفات هم براي کسب معرفت و عرفان است و هم... براي تأمل و تفکر در تاريخ حيات انسان بر کره زمين. و «وقوف» هم به معناي درنگ و تأمل آمده است و هم به معناي آگاهي و عرفان، و همين عرفان است که در مشعرالحرام بايد به شهود متنهي شود
لطفا منتظر باشید ...
