نگاهى به تولد و زندگى امام زمان - نگاهی به تولد و زندگی امام زمان نسخه متنی

نگاهى به تولد و زندگى امام زمان

ولادت و زندگى مهدى موعود(عج) از رخدادهاى مهم است و ريشه در باور دينى مسلمانان دارد. اعتقاد به تولد حيات طولانى ظهور و امامت آن حضرت مسأله اى است اساسى كه نقش سرنوشت ساز و جهت بخشى را به زندگى و رفتاردين باوران بويژه شيعيان داده است.احاديث فراوانى از پيامبر(ص) و امامان معصوم(ع) از طريق سنّى و شيعه رسيده كه بيانگر ويژگيهاى شخصى امام زمان(عج) است: از خاندان رسالت از فرزندان فاطمه(ع) نهمين فرزند امام حسين(ع) دوازدهمين پيشواى شيعيان و...1

گزارشگران تاريخ نيز چه آنان كه پيش از ولادت وى مى زيسته اند و چه آنان كه در زمان ولادت و پس از آن بوده اند از اين ولادت پر بركت خبر داده اند و برخى از آنان كه توفيق ديدار و مشاهده مهدى(عج) را داشته اند از شمايل و اوصاف آن امام سخن گفته اند.2

با وجود اين شواهد و قراين كه در درستى آنها ترديدى نيست هنوز درباره زندگى و شخص آن حضرت مسايل و

مطالبى مطرح است كه بحث و بررسى بيشتر و دقيق ترى را مى طلبد.

در اين نوشتار بر آنيم كه ضمن اشاره گذرا به سير طبيعى زندگى امام عصر(عج) از آغاز تولد تا عصر ظهور به اندازه توان و مجال به برخى از پرسشها پاسخ بدهيم.

چگونگى ولادت

حضرت مهدى(عج) ولادت استثنايى داشته و اين براى بسيارى سؤال انگيز بوده و هست.

از اين روى ترسيم و تصوير و شرح مقدمات ولادت و برخورد مخالفان و دشمنان اهل بيت(ع) در برابر اين پديده ضرور مى نماد.جريان امامت پيشوايان معصوم(ع) پس از رسول خدا(ص) فراز و فرودهاى گوناگونى پيدا كرد. امامان(ع) با حفظ استراتژى كلى و خطوط اساسى امامت در رابطه با حفظ مكتب و ارزشهاى آن تاكتيكها و روشهاى گونه گونى را در برابر ستم پيشگان در پيش گرفتند.

اين فراز و نشيبها تا زمان امامت على بن موسى الرضا(ع) استمرار داشت و امامان اهل بيت هر يك به تناسب زمان و مكان و ارزيابى شرايط و اوضاع سياسى و اجتماعى موضعى خاص انتخاب مى كردند.

پس از امام رضا(ع) جريان امامت شكل ديگرى يافت.

امام جواد و امام هادى و امام حسن عسگرى(ع) در برابر دستگاه حاكم و خلفاى عباسى موضعى يگانه برگزيدند.

از آن جا كه اين بزرگواران زير نظر مستقيم و مراقبت شديد خليفه وقت در حصر و حبس به سر مى بردند حركتها هدايتها و رهبريهاى آنان محدود شد وفرصت هرگونه حركت سياسى از آنان سلب گرديد.

اين محاصره و سخت گيرى نسبت به امامان سه گانه از تزويج دختر خليفه به امام جواد(ع) آغاز شد3 و با فراخوانى امام هادى(ع) و فرزندش امام حسن(ع) به مركز خلافت (سامراء) و سكونت دادن آنان در محله (عسكر) ادامه يافت.4

گزارشهاى جاسوسان خليفه از مدينه به وى رسيد كه امام هادى(ع) محور و ملجأ شيعيان و دوستداران اهل بيت گرديده است.

اگر اين مرز وبوم را مى خواهى اقدام كن.

متوكل عباسى پيامى به والى مدينه نوشت وافرادى را براى آوردن امام به سامراء گسيل داشت.

به اين اقدام هم بسنده نكرد پس از اقامت امام در سامرا گاه و بى گاه مأموران خود را به خانه امام مى فرستاد. بارها و بارها آن حضرت را به پيش خليفه بردند و مورد آزار و اذيت قرار دادند. 5

روز به روز حلقه محاصره تنگ تر مى شد. و ملاقات شيعيان با امام دشوارتر. البته علت اصلى اين سخت گيريها از ناحيه حكومت بيم از انقلاب و شورش مردم عليه آنان وجلوگيرى از رسيدن وجوه شرعى و اموال به امام(ع) و مسائلى از اين دست بود.

پس از امام هادى(ع) و در زمان امامت امام حسن(ع) اين فشارها به اوج رسيد و دشمن با تمام توان و تلاش در برابر آن حضرت موضع گرفت و ارتباط شيعيان با امام (ع) را به پايين ترين حدّ رساند. آزار و شكنجه و زندانهاى مكرّر آن حضرت گوياى اين حقيقت است بويژه اين كه دشمن احساس كرده بود آنچه را كه از آن نگران است در شرف تكوين و وقوع قرار گرفته از اين روى مى كوشيد تا واقعه را پيش از وقوع آن علاج كند.