ني نامه - نی نامه نسخه متنی

شب است و من و بوي عشق و خدا
شب است و بساط جنون رو به راه
شب است و من و مثنوي هاي سرخ
شب است و كران تا كران حادثه
شب است و نسيم جنون مي‌وزد
شب و بوي تكبير و خوت،بوي تيغ
شب و غربت و من،و داغي نجيب
شب و خلوت و بزم عرفان و عشق
و من داغدار كسي مانده‌ام
كسي آن طرف،پشت اين بي كسي
كسي،مثل آيينه ها با صفا
شب است و نسيم خدا مي‌وزد
صدا مي‌زند آشنايي مرا
صدايي كه آن سوي شب،روشن است
صدا،زنگ عرفان و عشق است و سيب
صدا،بوي آواز ني مي‌دهد
صدا،زخمي و غربتستاني است
صدا،از گلوي شهيد كسي است
كسي مثل باران،لطيف و زلال
من او را در آيينه ها ديده‌ام
كه اسطوره مردي ست همنام عشق
محمدتبار و علي سيرت است
توسل،نشان دل عاشقش
هلا،عاشقان!نام او احمد است
كه سردار و سرلشگر عاشقي ست
بگير اي دل من،تو از خون وضو
بده جرعه‌اي از بسوي بهار
بخوان گوشه‌اي از كرامات يار

بيا حاج احد!دلم تنگ توست
تو رفتي از اين جا و ساقي شدي
سفركردي و آسماني شدي
تو در آسمان،زندگي‌مي‌كني
تو مفقود و غايب نبودي دمي
قسم برخدا،حاضر حاضري
تويي حاضر و ياد تو مي‌وزد
و ما شهروندان غيبت نشين
و ما غايب از عشق و حسرت نصيب
و ما در خراباتمن مانده‌ايم
تو سرمست مستي،ولي ما خمار
دلاور!بيا بازهم مي‌بده
دل ما نيستان خاموش و سرد
در اين ني بدم،تا بنالد غريب
دراين ني بدم ،تا نوا سركند
تورابشنود،تاروايت كند
بدم درني من كه لب واكنم
به وصف تو،اي‌خوب!درمانده‌ام
دلاور!به ميخانه راهم بده
دلم را تومشكن ،به مولاقسم
به دست تغافل،اسيرم مكن
غمت كاش در جان من مي نشست
به وصف تو درمانده‌ام،اي درغ!
دلاور!بيا دست ما را بگير
به روح سپيدت قسم،عاشقيم
بيا باز در جام ما غم بريز
كه چونكربلا،داغ پرور شويم
قسم بر كرامات عطر نسيم
دلاور!دعا كن بهشتي شويم
دلاور!دعا كن،خدايي شويم
دعا كن دلاور،بهاري شويم
دعا كن هوادار بلبل شويم
دعا كن كه مانند گلبو شويم
بيا عاشقي را رعايت كنيم
از آنان كه بوي خدا مي‌دهند
از آنان كه در جبهه عاشق شدند
ز مردان سرخي كه نوراني اند
از آنان كه از تيره آتشند
از آنان كه با عافيت دشمنند
از آن سينه سرخان كه پرپر شدند
بيا ياد گلهاي پرپر كنيم
بيا سينه چاك شهيدان شويم
بيا تا بچينيم يك زخم ناب
بيا تا بگوييمغيرت كه بود
بيا همچو منصور عارف شويم
بگوييم از يوسف،آن حق سرشت
از آن يوسف عشق،آن نازنين
از آن يار عاشق،ز شيخ شهيد
ز مردي كه نامشمحلاتي ست
از آن شيخ نوراني و اهل درد
ز گردان اشتر و شهبازي اش
تو مي‌داني آيا زماني كه بود؟
تو مي‌داني آيا كريمي كه بود؟
تو با قوجه‌اي همسفر بوده‌اي؟
تو در جبهه فتح المبين ديده‌اي؟
تو در جبهه نصر جنگيده‌اي؟
چه مي‌داني از باقري ها،تو هيچ!
نماندي تو يك فصل در جبهه،آه!
نخواندي تو از جبهه يك فصل،خون
نمي‌داني از عشق و غيرت،تو هيچ
بيا هشت فصل جنون،گريه كن
چه گلهاي سرخي كه پرپر شدند!
پس از لاله،فصل غريبانه‌اي ست
پس از لاله،فصل بداقبالي است
چه غافل!چه غافل!چه ما غافليم!
در اين خانه با بوي نان دل خوشيم
چو پاييز،زرديم و بي برگ و بار
بيا روز شد،شب نشيني بس است
بيا درد خود را مداوا كنيم
بيا تا بخوانيم،اين فصل را
به بوي شهادت، شكوفا شويم
شهيدانمان را زيارت كنيم
كه سخت است خاموشي لاله ها
پس از جنگ،تكليف ما روشن است
نبايد كه با عافيت داد،دست
و اين جاده ها تا خدا روشن است

بيا جبهه ا را،تبسم كنيم
شبي با شهيدان،به مجنون رويم
به ميدان مين،يكه تازي كنيم
بخوانيم از زخم و خون و خطر
از آن مي پرستان آتش گزين
بجنگيم همدوش مردان مرد
بيا!وارث خشم حيدر شويم
بيا!سمت داغ شهيدان رويم
همان سو كه توفاني از آتش است
بيا!زائر روح اقدس شويم
بيا!حاج احمد جلودار ماست
بيا!باز من فضل ربي بگو
چه خوش گفت او قول رب جليل
بيا لاتخف،قم فانذر بگو
از آن پورحيدر،از آن خط شكن
ز مردان سرخي كه آزاده‌اند
بيا!ذوالفقاري خدايي شويم
بيا!سمت قلب زمين و ببين
بيا!اي جنون،باز عاشق شويم
بيا!بازهم بي قراري كنيم
در اين دشت،كشت تغافل بس است
بيا!فصل،فصل غديرخم است
بيا!با عليع،باز بيعت كنيم
بيا!بار ديگر حسيني شويم
بنوشيم يك جرعه از كربلا
سيه پوش داغ محرم شويم
بيا!با شهادت برادر شويم
بيا بازهم ياد ياران كنيم
بيا!تا به ديدار چمران رويم
تو مي‌داني آيامريوان كجاست؟
تو با حاج احمد خطر كرده‌اي؟
تو داري به كف اعتباري ز عشق
دلت را تو يك شب،صفا داده‌اي؟
شدي مست عرفان،خطر كرده‌اي؟
تو داني كه زخم و تن پاره چيست؟
تو با تانك بازو به بازو شدي؟
تو مي‌داني آيا كه دزلي كجاست؟
تو آيا شبي خط نشينبوده‌اي؟
تو در بانه همرزم خون بوده اي؟
تو در ارتفاع بلا بوده‌اي؟
تو در جنگ نجار بودي؟بگو
تو سرباز بيت المقدس شدي؟
تو با تركش و تير،همسر شدي؟
تو در پادگان خدا بوده‌اي؟
دوكوهه تو مي‌داني آيا كجاست؟
تو گفتي دوكوهه دل من شكست
دوكوهه،نيستان همدردي است
بود زادگاه بهار،اين ديار
دوكوهه بود سرزميني غريب
دوكوهه بود قلب سرخ زمين
دوكوهه!تويي خاك گلبوي عشق
ز خاكت شميم خدا جاري است
دوكوهه،هلا،اي ديار غريب!
بيا!باز هم ياد سنگر كنيم
بيا!بازهم احمد آيين شويم
بيا!همصداي بسيجي شويم
بيا!چون بسيجي توكل كنيم
بيا!ياد گلهاي پرپر كنيم
چه گلهاي سرخي كه پرپر شدند!
بيا!هشت فصل جنون،گريه كن
بيا!توبه كن،اي دل روسياه!
بگو بي محابا چه كردي،بگو؟
تو در راه ايمان،فدايي شدي؟
تو بي دست و پا،روي مين رفته‌اي؟
به دستت گرفتي،تو يك شب تفنگ؟
تو در برف و باران،جنون كرده اي؟
تو با عشق بودي به فتح الفتوح؟
چه گويم برادر،دلم اتش است
بيا!سر گذاريم بر دوش غم
بيا!خون بگرييم با مثنوي
دل واژه از وصف غيرت شد آب
كجاييد،اي مثنوي هاي ناب؟!

بيا! تا زمستي حكايت كنيم
بيا!باز هم ياد لشگر كنيم
بگوييم ما حاج احمد كه بود
بگوييم از آن يل نامدار
همان خوشه چينتوسل،دعا
تعالي نشين توسل نشان
همان روح دريا دل بي قرار
همان روح سرخ بسيجي نشان
مريد رسول خداص بود و عشق
عصايي به دستش ز ايمان و عشق
كسي مثل او،راست قامت نبود
نجابت،نماي دل عاشقش
سحرصورت و آسماني سرشت
معطر ز لبخند عرفان،دلش
دلش جرعه نوش از سبوي ولي
ولايت تبار و عدالت شعار
دلش تنگ در غربتستان خاك
كه تا يك شب سرخ با قافله
شد عازم به بيروت با شبچراغ
كه با زخمها همنوايي كند
سلامي به داغ فلسطين دهد
كه ناگاه شب،راه را سد نمود
و شدحاج احمد به غربت اسير
قسم برخدا،احمد ازاده است
سفر كرد يك شب به ابهام دشت
اسير خدا گشت و آزاد عشق
شبي رفت و ما را به خود وانهاد
در خلوت انس او بسته شد
شبي ناگهان،بسته شد پنجره
و مانديم با زخم در حنجره!

بيا!حاج احمد،دلم تنگ توست
تو رفتي و بعد از تو پاييز درد
و ما مانده‌ايم و دلي داغدار
حضور تو سبز است و ما غايبيم
تو،اي سبز قامت!مدد كن،مدد
قسم بر كرامات دست نسيم
تو را جان زهراس ـ شكوه يقين ـ
دلاور!دعاكن خدايي شويم
دلاور!دعا كن بهشتي شويم
در آواز گل ها تأمل كنيم
دعا كن كه ما نيز گلبو شويم
دلاور!غمت يادگار دل است
تو چون بوي گل مي‌وزي صبح و شام
دلم حاج احمد به ياد تو باز
دلم،اي دلاور!پريشان توست
دلم شد ز هجرت،ملول و غمين
بياور براي دلم ني لبك
بيا حاج احمد!به كنج قفس
بيا با تو ياد شهيدان كنم
بيا با گلوي خلوص و صفا
بيا از شكفتن حمايت كنيم
و اينك شهيدان و ميراث خون
و اينك شهيدان وميراث شان
تغافل نصيبان جا مانده‌ايم
اسير زمينيم و در بند خويش
سؤال شهيدان ز ما روشن است
پس از ما چه كرديد،جاماندگان؟
پس از ما كنار خدا مانده‌ايد؟
پس از ما،شمايان بلا ديده‌ايد؟
پس از ما به تزوير،لاگفته ايد؟
پس از ما،شهيد ولايت شديد؟
پس از ما چه شد عهئتان با عليع؟
بگوييد پاسخ،براي خدا
دل ماست شايد،سزاوار تيغ
بيا!اي غزل اين زمان يك نفس
بگو وصف حالي ز روحي غريب
بخوان،اي غزل!از زبان دلم
هزار آسمان ابر باراني‌ام
ز ارث جهان،سهم من عاشقي ست
ندارم به جز قرص ناني صفا
دلم آسماني ست،ما دريغ
ز زخمي كه از اهرمن خورده‌ام
هبوط مرا آسمان گريه كرد
دلم از عبور پرستو شكست
چرا اي شهادت،نمي‌خواني‌ام؟!