ترجمه قرآن نسخه متنی

111- و سرها در برابر [پروردگار] زنده پاينده فرود آيد، و هر كسى بار ستمى برداشته باشد، نوميد گردد

112- و هركس كه كارهاى شايسته كرده باشد و مؤمن باشد از ستم و كاستى [در پاداشش‏] نترسد

113- و بدين‏سان آن را به صورت قرآنى عربى نازل كرديم و در آن گونه‏گونه هشدار آورديم، باشد كه پروا پيشه كنند، يا پندى براى آنان پديد آورد

114- بزرگا خداوندى كه پادشاه بر حق است، و در [باز خوانى‏] قرآن پيش از به پايان رسيدن وحى آن شتاب مكن، و بگو پروردگارا مرا دانش‏افزاى‏

115- و از پيش به آدم سفارش كرديم، ولى فراموش كرد، و در او عزمى استوار نيافتيم‏

116- و چنين بود كه به فرشتگان گفتيم به آدم سجده بريد، همه سجده بردند مگر ابليس كه سر باززد

117- آنگاه گفتيم اى آدم اين [ابليس‏] دشمن تو و [دشمن‏] همسرت است، مبادا شما را از بهشت آواره كند كه در رنج افتى‏

118- براى تو مقرر است كه در آنجا [بهشت‏] گرسنه و برهنه نمايى‏

119- و همچنين آنجا تشنه و آفتاب‏زده نشوى‏

120- سپس شيطان او را وسوسه كرد، گفت اى آدم آيا مى‏خواهى درخت جاودانگى و سلطنت بى‏انقراض را نشانت دهم؟

121- آنگاه از آن [ميوه ممنوعه‏] خوردند و عورتهايشان بر آنان آشكار شد و بر آنها از برگ [درختان‏] بهشتى مى‏چسباندند [تا پوشيده شود] و بدين‏سان آدم از امر پروردگارش سرپيچى كرد و گمراه شد

122- سپس پروردگارش باز او را برگزيد و از او درگذشت و هدايتش كرد

123- [و] فرمود همگى از آن [بهشت‏] پايين رويد -برخى دشمن برخى ديگر- و چون از سوى من رهنمودى برايتان آمد، هركس كه رهنمود مرا پيروى كند، نه گمراه شود و نه به رنج افتد

124- و هركس از ياد من دل بگرداند، زندگانى او تنگ خواهد بود، و او را روز قيامت نابينا برانگيزيم‏

125- گويد پروردگارا چرا مرا نابينا برانگيختى و حال آنكه من بينا بودم‏

126- فرمايد بدين‏سان بود كه آيات ما براى تو آمد و آنها را فراموش كردى و به همان گونه امروز فراموش شده باشى‏

127- و بدين‏سان هركس را كه از حد درگذرد و به آيات پروردگارش ايمان نياورده باشد، جزا مى‏دهيم، و عذاب آخرت سنگين‏تر و پاينده‏تر است‏

128- آيا براى آنان روشن نشده است كه پيش از آنان چه بسيار نسلهايى را نابود كرديم كه [آنان اكنون‏] در خانه و كاشانه‏هايشان آمد و رفت مى‏كنند، بى‏گمان در اين براى خردمندان مايه‏هاى عبرت است‏

129- و اگر كلمه [/وعده‏] پيشين پروردگارت و اجل معينى در كار نبود، آن عذاب [هم‏اكنون‏] لازم مى‏شد

130- پس بر آنچه مى‏گويند شكيبايى كن و شاكرانه پروردگارت را پيش از طلوع خورشيد و پيش از غروب آن، و در پاسهايى از شب و در دو سوى روز [به نماز برخيز و] تسبيح بگوى، باشد كه خشنود شوى‏

131- به چيزى كه اصنافى از آنان را به آن بهره‏مند گردانده‏ايم چشم مدوز كه تجمل زندگى دنيوى است تا سرانجام آنان را بدان بيازماييم، و روزى پروردگارت بهتر و پاينده‏تر است‏

132- و خانواده‏ات را به نماز فرمان ده و در آن صبورانه بكوش، ما از تو روزى نخواسته‏ايم بلكه ما خود تو را روزى مى‏دهيم، و سرانجام نيك، با پروا و پرهيز است‏

133- و گويند چرا پديده روشنگرى از سوى پروردگارش براى ما نمى‏آورد، [بگو] آيا پديده روشنگرى كه در كتابهاى آسمانى پيشين