ترجمه قرآن نسخه متنی

مجرمان را با بدنهاى كبود، در آن روز جمع مى‏كنيم!

103- آنها آهسته با هم گفتگو مى‏كنند؛ بعضى مى‏گويند شما فقط ده شبانه روز در عالم برزخ توقف كرديد و نمى‏دانند چقدر طولانى بوده است!

104- ما به آنچه آنها مى‏گويند آگاه‏تريم، هنگامى كه نيكوروش‏ترين آنها مى‏گويد «شما تنها يك روز درنگ كرديد»

105- و از تو درباره كوهها سؤال مى‏كنند؛ بگو «پروردگارم آنها را متلاشى كرده برباد مى‏دهد!

106- سپس زمين را صاف و هموار و بى‏آب و گياه رها مى‏سازد،

107- به گونه‏اى كه در آن، هيچ پستى و بلندى نمى‏بينى»

108- در آن روز، همه از دعوت كننده الهى پيروى نموده، و قدرت بر مخالفت او نخواهند داشت و همگى از قبرها برمى‏خيزند؛ و همه صداها در برابر عظمت خداوند رحمان، خاضع مى‏شود؛ و جز صداى آهسته چيزى نمى‏شنوى

109- در آن روز، شفاعت هيچ كس سودى نمى‏بخشد، جز كسى كه خداوند رحمان به او اجازه داده، و به گفتار او راضى است

110- آنچه را پيش رو دارند، و آنچه را در دنيا پشت سر گذاشته‏اند مى‏داند؛ ولى آنها به علم او احاطه ندارند

111- و در آن روز همه چهره‏ها در برابر خداوند حىّ قيوم، خاضع مى‏شود؛ و مأيوس و زيانكار است آن كه بار ستمى بر دوش دارد

112- امّاآن كس كه كارهاى شايسته انجام دهد، در حالى كه مؤمن باشد، نه از ظلمى مى‏ترسد، و نه از نقصان حقش

113- و اين گونه آن را قرآنى عربى [فصيح و گويا] نازل كرديم، و انواع وعيدها و انذارها را در آن بازگو نموديم، شايد تقوا پيشه كنند؛ يا براى آنان تذكّرى پديد آورد

114- پس بلند مرتبه است خداوندى كه سلطان حق است! پس نسبت به تلاوت قرآن عجله مكن، پيش از آنكه وحى آن بر تو تمام شود؛ و بگو «پروردگارا! علم مرا افزون كن»

115- پيش از اين، از آدم پيمان گرفته بوديم؛ امّا او فراموش كرد؛ و عزم استوارى براى او نيافتيم

116- و به ياد آور هنگامى را كه به فرشتگان گفتيم «براى آدم سجده كنيد» همگى سجده كردند؛ جز ابليس كه سرباز زد و سجده نكرد

117- پس گفتيم «اى آدم! اين ابليس دشمن تو و دشمن همسر توست؛ مبادا شما را از بهشت بيرون كند؛ كه به زحمت و رنج خواهى افتاد!

118- امّا تو در بهشت راحت هستى؛ و مزيّتش براى تو اين است كه در آن گرسنه و برهنه نخواهى شد؛

119- و در آن تشنه نمى‏شوى، و حرارت آفتاب آزارت نمى‏دهد»

120- ولى شيطان او را وسوسه كرد و گفت «اى آدم! آيا مى‏خواهى تو را به درخت زندگى جاويد، و مُلكى بى زوال راهنمايى كنم؟!»

121- سرانجام هر دو از آن خوردند، و لباس بهشتيشان فرو ريخت، و عورتشان آشكار گشت و براى پوشاندن خود، از برگهاى درختان بهشتى جامه دوختند آرى آدم پروردگارش را نافرمانى كرد، و از پاداش او محروم شد

122- سپس پروردگارش او را برگزيد، و توبه‏اش را پذيرفت، و هدايتش نمود

123- خداوندفرمود«هر دو از آن بهشت فرود آييد، در حالى كه دشمن يكديگر خواهيد بود؛ ولى هرگاه هدايت من به سراغ شما آيد، هر كس از هدايت من پيروى كند، نه گمراه مى‏شود، و نه در رنج خواهد بود

124- و هر كس از ياد من رويگردان شود، زندگى سخت و تنگى خواهد داشت؛ و روز قيامت، او را نابينا محشور مى‏كنيم»

125- مى‏گويد «پروردگارا! چرا نابينا محشورم كردى؟! من كه بينا بودم!»

126- مى‏فرمايد «آن گونه كه آيات ما براى