ترجمه قرآن نسخه متنی

نگاه مى‏داريد تا سوگند ياد كنند كه «ما حاضر نيستيم حق را به چيزى بفروشيم، هر چند در مورد خويشاوندان ما باشد؛ و شهادت الهى را كتمان نمى‏كنيم، كه از گناهكاران خواهيم بود»

107- و اگر اطلاعى حاصل شود كه آن دو، مرتكب گناهى شده‏اند و حق را كتمان كرده‏اند، دو نفر از كسانى كه نسبت به ميّت، اَولى هستند، به جاى آنها قرار مى‏گيرند، و به خدا سوگند ياد مى‏كنند كه «گواهى ما، از گواهى آن دو، به حق نزديكتر است؛ و ما تجاوزى نكرده‏ايم؛ كه اگر چنين كرده باشيم، از ظالمان خواهيم بود»

108- اين كار، نزديكتر است به اينكه گواهى بحق دهند، و از خدا بترسند، و يا از مردم بترسند كه دروغشان فاش گردد؛ و سوگندهايى جاى سوگندهاى آنها را بگيرد از مخالفت خدا بپرهيزيد، و گوش فرا دهيد و خداوند، جمعيّت فاسقان را هدايت نمى‏كند

109- از روزى بترسيد كه خداوند، پيامبران را جمع مى‏كند، و به آنها مى‏گويد «در برابر دعوت شما، چه پاسخى به شما داده شد؟»، مى‏گويند «ما چيزى نمى‏دانيم؛ تو خود، از همه اسرار نهان آگاهى»

110- به خاطر بياور هنگامى را كه خداوند به عيسى بن مريم گفت «ياد كن نعمتى را كه به تو و مادرت بخشيدم؛ زمانى كه تو را با «روح‏القدس» تقويت كردم؛ كه در گاهواره و به هنگام بزرگى، با مردم سخن مى‏گفتى؛ و هنگامى كه كتاب و حكمت و تورات و انجيل را به تو آموختم؛ و هنگامى كه به فرمان من، از گلِ چيزى به صورت پرنده مى‏ساختى، و در آن مى‏دميدى، و به فرمان من، پرنده‏اى مى‏شد؛ و كور مادرزاد، و مبتلا به بيمارى پيسى را به فرمان من، شفا مى‏دادى؛ و مردگان را نيز به فرمان من زنده مى‏كردى؛ و هنگامى كه بنى‏اسرائيل را از آسيب رساندن به تو، بازداشتم؛ در آن موقع كه دلايل روشن براى آنها آوردى، ولى جمعى از كافران آنها گفتند «اينها جز سحر آشكار نيست»

111- و به يادآور زمانى را كه به حواريون وحى فرستادم كه «به من و فرستاده من،ايمان بياوريد» آنها گفتند «ايمان آورديم، و گواه باش كه ما مسلمانيم»

112- در آن هنگام كه حواريون گفتند «اى عيسى بن مريم! آيا پروردگارت مى‏تواند مائده‏اى از آسمان بر ما نازل كند؟» او در پاسخ گفت «از خدا بپرهيزيد اگر با ايمان هستيد!»

113- گفتند «ما نظر بدى نداريم، مى‏خواهيم از آن بخوريم، و دلهاى ما به رسالت تو مطمئن گردد؛ و بدانيم به ما راست گفته‏اى؛ و بر آن، گواه باشيم»

114- عيسى بن مريم عرض كرد «خداوندا! پروردگارا! از آسمان مائده‏اى بر ما بفرست؛ تا براى اوّل و آخر ما، عيدى باشد، و نشانه‏اى از تو؛ و به ما روزى ده؛ تو بهترين روزى دهندگانى»

115- خداوند دعاى او را مستجاب كرد؛ و فرمود «من آن را بر شما نازل مى‏كنم؛ ولى هر كس از شما بعد از آن كافر گردد و راه انكار پويد، او را مجازاتى مى‏كنم كه احدى از جهانيان را چنان مجازات نكرده باشم!»

116- و آنگاه كه خداوند به عيسى بن مريم مى‏گويد «آيا تو به مردم گفتى كه من و مادرم را بعنوان دو معبود غير از خدا انتخاب كنيد؟!»، او مى‏گويد «منزّهى تو! من حق ندارم آنچه را كه شايسته من نيست، بگويم! اگر چنين سخنى را گفته باشم، تو مى‏دانى تو از آنچه در روح و جان من است، آگاهى؛ و من از آنچه در ذاتِ پاكِ توست، آگاه نيستم بيقين تو از تمام اسرار و پنهانيها با خبرى

117- من، جز آنچه مرا به آن فرمان دادى، چيزى به آنها نگفتم؛ به آنها گفتم خداوندى را بپرستيد كه پروردگار من و پروردگار شماست و تا زمانى كه در ميان آنها بودم، مراقب و گواهشان بودم؛ ولى هنگامى كه مرا از ميانشان برگرفتى؛ تو خود مراقب آنها بودى؛ و تو بر هر چيز، گواهى

118- با اين حال، اگر آنها را مجازات كنى، بندگان تواند و قادر به فرار از مجازات تو نيستند؛ و اگر آنان را ببخشى، توانا و حكيمى نه كيفر تو نشانه بى‏حكمتى است، و نه بخشش تو نشانه ضعف»