چشمانم از تراوشِ اندوه، تر شده‏ست‏
اى حيدرِ دوباره برآشفته اى حسين‏
من معينِ خونِ تو، مى‏خوانَدم به خويش‏
من، آنكه مانده بر دل او، آرزوى تو
مى‏خواستم بتازم و، مركب نداشتم‏
هفتاد و سوّمين سرِ از تن جدا، شوم‏
برخاست از مَهابت او، گردباد خون‏
بانگ فياسُيوف خُذينى بلند شد
ديدم كه تيغ، بر رگ خورشيد بوسه زد
روحى كه بال و پر زد و قصد عروج كرد
و آن حجِّ ناتمام بدينسان تمام شد
صدبار مرد و زنده شد و، وارهيد مرگ‏
مَطبخ نه، سوى راز نهانخانه آمدم‏
دل، خسته‏ام كشاند به دنبال رَدّ خون‏
خورشيد، در تنور چه مى‏كرد يا على‏
آنان كه بودشان خبر از زخمِ كاريَت‏
و آن ابن ربعى، آن سياست شعار جنگ‏
در ظهر مرگ، تيغ نشد در نيام تو
اى حيدر دوباره برآشفته، اى حسين‏
تا حشر، بوى خون تو پيچيده در جهان‏
تا حشر، بوى خون تو پيچيده در جهان‏

نسخه روز قيامت، آفريد
قامتش را گفت محشر: آفرين‏
تا خجل از او نگردد آفتاب‏
چرخ گفت آباء را: وا اُمَّهات‏
تار و پود دشمنان از هم گسيخت‏
آرزوى جانسپارى مى‏كند
بيش از اين مپسند ما را تشنه كام‏
پا به روى قطره، آن دريا نهاد
آب را، از آب خود سيراب كرد
كام خود تر كن از اين درياى آب‏
شيهه‏يى از پرده دل بركشيد
پيش دشمن وا چه خواهى مشت من‏
تا ترا بر دوش دارم، آب چيست‏
جانب دريا مخوان از ساحلم‏
جز تو حرفى نيست در قاموس من‏
بى‏ركوع آمد تن او در سجود
شد به پا شور قيامت در زمين‏
هم زپا افتاد و، هم از دست شد
در عدد با دل به يك معيار بود
قلب عالم از تپيدن بازماند
قلب عالم از تپيدن بازماند

سر بدزديد، كه هفتاد و دو تيغ آمده است‏
چرك زخميد كه كوفه است سرازير شده‏
ننگ محضيد، ندانم زكدامين ايليد
سرِ برگشت نداريم، نداريم اى قوم‏
خيمه در خيمه اگر سوخته شد، باكى نيست‏
سجده بيمار، نه بيمار شراب آلوده است‏
زهر باد آن آب كز دست شما نوشد كس‏
كاروان با سرِ رهبر برود نيست شگفت‏
بر نمى‏گرديم زين دشت، مگر بر نيزه‏
دست مى‏كاريم تا مرد برويد زين دشت‏
سر بدزديد كه هفتاد و دو سر آمده است‏
سر بدزديد كه هفتاد و دو سر آمده است‏

بر عَلَمها موج نام كيست اين‏
عشقها گريانِ خونِ كيستند
موجِ نام يا ابافاضل چراست‏
باد از بوى عَلَمها مست شد
(اندك اندك بت‏پرستان مى‏رسند)
(نَك بتان با آبدَستان مى‏رسند)
نرم نرمك، بند گيسو واكنان‏
دور اندازند، گيسو بندها
عشق مى‏ورزند با ديوانگى‏
موج گيسو، موج رگ، موج جنون‏
يك طرف، طوفان غمها مى‏وزد
بر عَلَمها موج نام كيست اين‏
بر عَلَمها موج نام كيست اين‏

به جسم شهيدان سبكتر بتاب‏
فشانده به حق بر دو كون آستين‏
گل باغ زهراى اطهر، همه‏
زده تشنه در موج خون، دست و پا
ز آه يتيمان، فلك در خروش‏
نرويد، مگر لاله داغدار
سر و دست پاكان در آن سوخته‏
مزن دامن اى مهر گيتى فروز
به نرمى بيفزا، ز گرمى بكاه‏
ترا مهر خوانند، مهرت كجاست‏
برهنه فتاده‏ست در خون و خاك‏
پريشان به هر سو، ورق در ورق‏
چه بر شيرمردان، چه بر شيرخوار
مكن گرم، بازارِ آزارشان‏
ستم بر پيمبر، ستم بر خداست‏
زدوده روانىّ و، روشندلى‏
نزيبد ز روشندلان، تيرگى‏
تو روشندلى، تيره جانى مكن‏
قدم سست كن، عرصه كربلاست‏
به درياى خون در، شناور شده‏
سبگ بگذر اى كشتى آتشين‏
بسوزد ترا چون بر آتش، سپند
مشو ايمن اى شمع افروخته‏
نه گردون بماند، نه خورشيد و ماه‏
بر اين در نگهدار، شرط ادب‏
بر اين در نگهدار، شرط ادب‏

ندارد دگر احتياجى به ماه‏
درخشيد چو خورشيد بر روى خاك‏
ز هر شعله، پروانه‏ها سوخته‏
تهى كرده پيمانه، افتاده مست‏
همه چشم پوشيده از جان خويش‏
بجز دوست، يكباره شستند دست‏
نبيند به خود آسمان و زمين‏
بر اين جسم مجروح و عريان شاه‏
جهان را در اين غم سيه‏پوش كن‏
مگر ساربان گم كند راه را
به غمها فزايد غم ديگرى‏
به غمها فزايد غم ديگرى‏

هيچ‏كس در فصل ما، بى داغ نيست‏
سينه‏سرخان، بال بالان در خروش‏
تشنه‏لب، خون خدا را سر بريد
ابر، يك نَم غيرت از حُر مى‏گرفت‏
آبها، همچون تو گلگون مى‏شدند
تعزيت پردازِ زخمِ لاله بود
از نگاه سبزِ گل خون مى‏چكيد
بركه مهتاب، آتش مى‏گرفت‏
خشمِ در خون خفته زخم تو ايم‏
سوختن در سوختن آبيم ما
زخمِ تو آغوشِ زخم لاله‏هاست‏
رشكِ آب است آن همه عطشانيَت‏
از دل آيينه‏ها خون مى‏چكيد
از دل آيينه‏ها خون مى‏چكيد

بر خشك چوب نيزه‏ها گل كرد خورشيد
خورشيد را بر نيزه گوئى خواب ديدم‏
خورشيد را بر نيزه ديدن سهمگين است‏
خورشيد را بر نيزه كمتر مى‏توان ديد
با من مدارا بيشتر كن ساقى امشب‏
مى ده حريفانم صبورى مى‏توانند
با ناشكيبايان صبورى را قرينند
من زخم دارم من صبورى كى توانم‏
ساقى سلامت اين صبوران را مبارك‏
من گر چه اينجا آشيان دارم غريبم‏
من زخم داغ آدم اندر سينه دارم‏
ميراث خوار رنج هابيلم برادر
يحيى مرا يحيى برادر بود در چاه‏
بردار با عيسى شريك درد بودم‏
با عاشقى ميثاق خون در مهد كردم‏
در چاه كوفه واى حيدر مى‏شنيدم‏
عمّاروش چون ابر و دريا مويه كردم‏
با ميثم از معراج دار آواز خواندم‏
صفراى رنج مجتبى در كام دارم‏
من با حسين از كربلا شبگير كردم‏
بر خشك چوب نيزه‏ها گل كرد خورشيد
وادى به وادى خون پاكان موج مى‏زد
نامرد مردم ما خدا، نامرد مردم‏
زينب اسيرى رفت و ما بر جاى بوديم‏
دست علمدار خدا را قطع كردند
مرغان بستان خدا را سر بريدند
زنجير خائيديم و صبر مرگ كرديم‏
تاوان اين خون تا قيامت ماند بر ما
بر خشك چوب نيزه‏ها گل كرد خورشيد
بر خشك چوب نيزه‏ها گل كرد خورشيد

در درونانى كه معنى سفته‏اند
ساكنان كوچه ابن سكيت‏
پرده گردانان بزم نوحه‏ها
ناله لنگان، سينه كوبان مى‏رسند
مژه بر خون شهيدان سوده‏اند
آه از اين مداح‏هاى دوره گرد
وصف عاشورا كه بانى مى‏كنند
بهر طفلان جرعه جوى آب شد
اصغر ششماهه را در بر گرفت‏
تشنه اما گرد نهر خون او
تشنه يك قطره خون چون دشنه‏اند
چند گام آنسوترش، يك دجله آب‏
اى زمين بى‏طرف اف بر تو باد
كودكان مصطفى، له‏له‏زنان‏
اى گروه مشركين هل من معين‏
اهل بيت عشق را يارى كند
بين اين نامردمان يك مرد نيست‏
ز اين يزيدستان چه جوئى يا حسين‏
تير، پاسخگوى هل من ناصرست‏
خون به قنداق على‏اصغر كشيد
اصغرت از خون خود سيراب شد
زائر زخم گلو سوز توئيم‏
اصغرا داغ تو دل را زنده كرد
چاره جز بوسيدن شمشير نيست‏
يا حسين از آب بيرنگى بنوش‏
شهوت شمشير را رسوا كنى‏
زخم بازان، نيزه‏داران آمدند
شبه احمد از تجلى خسته شد
خيبر و خندق ز نو آغاز گشت‏
از عروبت با هبل مى‏آمدند
گاه با تيغ و سنانش مى‏زدند
گلشن ياسين به خون آغشته شد
از زمين آواز زهرا مى‏رسد
اين حسين غوطه‏ور در خون توست‏
اين حسين غوطه‏ور در خون توست‏

برخيز و به عاشقان بپيوند
و آنگاه ز خون خود وضو كن‏
گر دست دهى سبكتر آيى‏
با دل سفرى به كربلا كن‏
خورشيد به خون تپيده در خاك‏
قرآن به زمين فتاده در خون‏
در خانه عشق كرده منزل‏
وى قمرى شاخسار احسان‏
جانى كه به راه دوست دادى‏
وين ميوه باغ كبريايى است‏
اى شهره به شرم و شوربختى‏
خود گشتى از آب عشق سيراب‏
آه از دل آتشين برآورد
و از آب دو ديده با وى آميخت‏
جان بر لبش از عطش رسيده‏
دل در گرو رساندن آب‏
ديدند كه شير آب مى‏برد
و از دغدغه و تلاش بى‏تاب‏
و آن قامت حيدرى دو تا شد
آن مشك ز دوش خود به دندان‏
و از قامت او دو نيزه كم شد
با زخم هزار نيزه مى‏ساخت‏
صد خار بر آن ز تير بسته‏
آبيش براى كودكان است‏
تير آمد و مشك بردريد، آه‏
تنها نگهى به خيمه‏ها كرد
از دست شدم كنون ز سر گير
و از سينه تفته بر لب آهش‏
و از مشك و بدن به خاك مى‏ريخت‏
عرش و ملكوت بود همراه‏
شد كفه كائنات مايل‏
هم خصلت عشق بى‏پدر شد
بر كام زمانه تشنگى ماند
از آب و فروفكند و بگذاشت‏
كوبد سر خويش را به هر سنگ‏
هر آب رونده در پى اوست‏
دريا بگمان فراتر آيد
اين ماه كجا و بوفضايل‏
كو حد حريم كبريايى‏
كو حد حريم كبريايى‏

ز عمق فاجعه زينب دلى پر از خون داشت‏
كرانه چشم بدان حزن بيكران مى‏دوخت‏
به اين بهانه گل زخم را نشان مى‏داد
كرانه را ز طپش‏هاى خون خبر مى‏كرد
چو آشناى خدا را ميان خون نگريست‏
چو چشم طفل بسوداى آب تر مى‏شد
شكسته بود به يك گوشه گاهواره عشق‏
افق بسوگ شقايق هزار ماتم داشت‏
ميان باد پر لاله‏ها رها شده بود
دوباره باره به نعش ستاره مى‏راندند
غبار بهت زده مى‏نشست بر هر روى‏
ميان تير تن پاره پاره در آغوش‏
به خيمه آب رساند اگر گذارد تير
چه صادقانه بدان زخمها تبسم كرد
خميده بود افق بسكه داغ سنگين بود
تمام هستى خود را بسوگ پرپر كرد
قيام مويه كنان در سجود آمده بود
دراى، مرثيه خوان بود و كاروان مى‏رفت‏
دراى، مرثيه خوان بود و كاروان مى‏رفت‏

از كمين گاهان كماندار آمدند
پيش آن تنهاى تنها صف كشيد
باز شمشير از غلاف آزاد كرد
هر چه بودش جز خدا از ياد برد
ريخت دست و سر ز پيكرهاى شوم‏
رشته نظم سپاه از هم گسست‏
بانگ بر آن لشگر بيداد زد
تا زنند آن جسم نورانى به تير
آن همه پيكان به يك پيكر نشست‏
با تنى آماج و پُر خون پَر و بال‏
هى به مركب زد بُرون رفت از مصاف‏
تا شود فارغ ز رنج عالمى‏
خاك از او سر بر سر افلاك زد
تكيه بر عشق خدا كرد و نشست‏
رفت با ذكر دعا بالا سرش‏
نانجيبى با شتاب آنجا رسيد
واى من پيشانى غيرت شكست‏
دامن محرابى ابرو گرفت‏
سر زدند آن لحظه از نزديك و دور
خون كند پاك از رخ روشن حسين‏
خواند با خون آيه‏هاى روشنش‏
روبه‏رو آمد ولى سر زد ز پشت‏
روبه‏رو آمد ولى سر زد ز پشت‏

چشم گردون خون فشاند و خيره گشت‏
با غرور و هاى و هوى و هَلهَله‏
تا كه آرد سرورى از سر بدست‏
جاودان روح فتوح و جان نصر
دل به دلبر جان به جانان مى‏سپرد
لحظه وصل خدا نزديك شد
گشت جارى در جهان خون قيام‏
روح هفتاد و دو تن پرواز كرد
كربلا از كربلا بيرون نشست‏
كربلا از كربلا بيرون نشست‏

بلكه خوش باشد سپر انداختن‏
طاقت قهر تو نبود دهر را
پيش ابروى كجت شمشير چيست‏
تار موئى بس بود زان كاكلت‏
تير قهرى گر بود بر من بزن‏
ميل آن رخسار و شوق آن لقاست‏
اين خرابى بهر آن آبادى است‏
در يقينم دستى و دستى به ريب‏
رويى اندر ذات و رويى در صفات‏
دستى اندر ترس و دستى در نويد
دستى اندر قهر و لطف و طرح و نسخ‏
دستى اندر نشو و دستى در نما
در خزان دستى و دستى در بهار
نيست شغلى مانع شغل دگر
هست فرع احتياج اين دشمنى‏
كز چه رو كرد اين چنين نااهلشان‏
دفع تيغ آن به ديگر اسپر است‏
جز به اين شمشير دفعش مشكل است‏
در نبرد روبهان شيرى مكن‏
با قضا هم‏پنجه گشتن شرط نيست‏
تير كايد گير و در پهلو نشان‏
همچو نور از چشم و جان از جسم شاه‏
هر سر پيكان به سوى او درى‏
بيخوديها كرد و داد از كف عنان‏
آن نصيحت گو لسانش لال شد
شعله بر جان بنى آدم زند
جمله عشّاق را رسوا كند
پير ميخواران عنانش را گرفت‏
زى پدر شد آب گوى و آب جو
زى پدر شد آب گوى و آب جو

روح باغ اضطراب، آتش گرفت‏
تشنه‏لب خون خدا را سربريد
از عطش مى‏سوخت كام آبها
ابر، يك نم، غيرت از «حُر» مى‏گرفت‏
سروها را داغ اكبر مى‏شكست‏
زخم عاشورايى‏ات دنباله داشت‏
مثل يك عمر انتظار، آشفتگى است‏
رود از شرم لبت بى‏تاب شد
خشم در خون خفته زخم توايم‏
خشم در خون خفته زخم توايم‏

شيعه را در خون روايت مى‏كند
بازگفت اما به شرح راز گفت...
بر سر نى، جلوه رنگين كمان‏
صوت «انّى لا أرى الموت...» تو را
از شميمش كربلا ايجاد شد
در نيستان، آتش اندازى كند
ناله بر دوش جرس افتاده است...
شيعه يعنى رأس خونين در تنور
شيعه يعنى تشنگى در شطّ آب...
شيعه يعنى تشنگى در شطّ آب...

وجودش عين مصباح الهدايى است‏
هدى للمتقين، لا ريب فيه است‏
حسين، ايجاز آن در نينوا بود
فراز نيزه، قرآن خواندنش را
غرورش را در اوج هفت گردون‏
به مستى، سرمه در چشم تو ريزد
شجاعت، آستان بوس حسين است‏
اميرى، تيغه پولادش از اوست‏
ولى دلهاى سنگى را تكان داد
هزاران ذوالفقار از خاك، روييد
هزاران ذوالفقار از خاك، روييد

اشك، هر صبح به ديدار تو برمى‏خيزد
گرد و خاكى كه ز رخسار تو برمى‏خيزد
كآسمان نيز به انكار تو برمى‏خيزد
حتم دارم كه به اصرار تو برمى‏خيزد
از گلوى تر نيزار تو برمى‏خيزد
كه از آن بوى علمدار تو برمى‏خيزد
به تماشاى سپيدار تو برمى‏خيزد
عشق، هر روز به تكرار تو برمى‏خيزد
عشق، هر روز به تكرار تو برمى‏خيزد

جارى‏ام از آسمان تا قلب خاك‏
زندگى از آب مى‏گيرد نشان‏
آتشى در جان من افروخته‏
زندگى بخشم نه؛ مرگ و خواب، بِه‏
قطره تا دريا سراپا سوختم‏
چاره‏ى لب‏تشنه‏ى ديگر كند
مشك خالى داد تا آبش كنم‏
پاسدار خيمه‏هاى ياس بود
قطره قطره در درون من چكيد
آبرويم رفت گشتم پست پست‏
از على‏اصغر، خجالت مى‏كشم‏
از على‏اصغر، خجالت مى‏كشم‏

ظهر گلو بريدن انبوه سهره‏ها
ظهرى كه چشم علقمه در خون نشسته بود
ظهرى كه دشت مظلمه، فريادرس نداشت‏
در انتظار حادثه، پا در ركاب بود
در چشم‏هاى خويش، غمى پرشكوه داشت‏
در انتظار لحظه فرمان عشق بود
مى‏سوخت در فراق على، استخوان او
اين موج، موج خون على‏اكبر است و بس‏
گلزخم عاشقى است كه خون مى‏چكد از او
پيچيد در تمام بيابان، خروش او
تا آن كه شد شهيد و حرم، سوگوار شد
آمد امام بر سر آن جسم چاك چاك‏
زانو زد و گرفت سر او به دامنش‏
خورشيد بر جنازه خورشيد گريه كرد
پا در ركاب هيمنه ذوالجناح كرد
از دشتها گذشت و به دريا رسيد خون‏
ديگر به غير زخم به تن، پيرهن نداشت‏
اى يادگار شاه نجف، آه اى حسين‏
آنان كه دل به عشق سپردند، زنده‏اند
اين عشق، تا هميشه، معمّاست در جهان‏
اين عشق، تا هميشه، معمّاست در جهان‏

خواهر مغموم صحراگرد من‏
تا كبودِستانِ سيلى رفته‏اى‏
رو به سوى قتلگه، دامن كشان‏
بر گلويش بوسه نيّت كرده بود
در گلوگاه عطش، خورشيد را
پس خروش افتاد در خاك بقيع‏
قلب زهرا در زمين آرام يافت‏
ناظر خورشيد سر بر نيزه‏ها
كودكان گريه را بردى به خواب‏
دامنت تسكين بغض لاله بود
خواب كردى ضجّه كلثوم را
قبله اين قلب خونين منى‏
قبله اين قلب خونين منى‏

مرغك لب تشنه پر بسته‏ام‏
نيك فرجامى ز آغازت دهم‏
آتش خودسوز، از پا تا سريم‏
بچه پروانه هم، پروانه است‏
بُرد او را جانب ميدان جنگ‏
غنچه خود را گرفته در بغل‏
اى ز خون مستمندان شسته روى‏
كودكان را در عطش كشتن خطاست‏
سر ز بى‏تابى به روى دوش باب‏
همچنان اِستاده‏اى در پيش‏رو
دست آزيد و كمان بگرفت سخت‏
خواهم اين استاده آماج تو
از گلوى نازكى خون باز شد
از گلوى نازكى خون باز شد