يك جهان پنجره بيدار شد از بانگ رهايت‏
اى شب تار عدم، شام غريبان عزايت‏
خبرى مختصر از حادثه كرب و بلايت‏
كه درخشيد خدا در همه آينه‏هايت‏
مى‏فشانديم سبكتر ز كفى آب، برايت‏
مى‏رود دايره در دايره پژواكِ صدايت‏
مى‏رود دايره در دايره پژواكِ صدايت‏

با دوصد ايهامِ معنى دار، روى نيزه‏ها
مثل يك (ترجيع)، شد تكرار، روى نيزه‏ها
سير كن سير تجلّى‏زار، روى نيزه‏ها
پرده برمى‏دارد از رخسار، روى نيزه‏ها
لاله‏ها را سر به سر بشمار، روى نيزه‏ها
گام خود آرامتر بگذار روى نيزه‏ها
يا قدم آهسته‏تر بردار، روى نيزه‏ها
چشم مير كاروان بيدار، روى نيزه‏ها
روبرو، بى‏پرده، در انظار، روى نيزه‏ها
وعده ديدارمان اين بار، روى نيزه‏ها
گرچه راه تو است ناهموار، روى نيزه‏ها
تيره‏تر بادا ز شام تار، روى نيزه‏ها
آنهمه خورشيد اختر بار روى نيزه‏ها
آنهمه خورشيد اختر بار روى نيزه‏ها

‏خواهم اينجا نباشى، وقتى كه جان مى‏سپارم‏
بخشم ترا التيامى، يا آن كه مرهم گذارم‏
گاه وداع من و تو است، ديگر مجالى ندارم‏
داغم از اين بى‏نصيبى، از روى او شرمسارم‏
اكنون كه گودال خون را در پشت‏سر مى‏گذارم‏
در خيمه آتش فتاده است يا من سراپا شرارم‏
طاق گردون شكسته است يا من برون از مدارم‏
آيا نبايد بسوزم آيا نبايد ببارم‏
بر سينه زخمى او، آلاله‏اى را بكارم‏
مى‏خواهم آنجا بميرم، آنجا كنار سوارم‏
آغاز كار است و دارم هفتاد را مى‏شمارم‏
هم دراين دشت حسرت خود را به او مى‏سپارم‏
هم دراين دشت حسرت خود را به او مى‏سپارم‏

خانه نهاده پشت سر، صاحب خانه خدا
از حرم خدا برون، مى‏شود از بدِ قضا
سوى كدام منزلش قافله مى‏زند درا
جان نماز و صوم و حج، روح عبادت و دعا
پردگيان آل حق، عصمت ختم الانبيا
منزل عشق پيشِ رو، خانه دوست در قفا
تا نرسد به دين خلل، حج ادا كنم قضا
جان مرا چه غم رسد، چون به خداست التجا
قبول بيعت ستم، مرا كجا بود روا
گر همه خصم، صف به صف تيغ كشد به روى ما
با دل ما چه كرده‏يى كز تو نمى‏شود جدا
مى‏زنم از سبوى دل، مى به محبّت شما
وين دل (آشفته) كند مويه به ياد كربلا
وين دل (آشفته) كند مويه به ياد كربلا

شروع عشق و آغاز غزل شايد همان دم بود
كه پشت عرش را خم كرد، يك ظهر محرّم بود
تمام كربلا و كوفه غرق ابن ملجم بود
كسى كه عطر نامش آبروى آب زمزم بود
مى‏خواست صد جان داشت، امّا بازهم كم بود
چرا يك عمر پشت ذوالفقار مرتضى خم بود
چرا يك عمر پشت ذوالفقار مرتضى خم بود

شگفتى نايَدت، بينى چو در خون دامنِ گيتى
به خونش تا قَبا شد لعل‏گون دستار گلنارى
چو فرق كوكب برج اسد از كين دو پيكر شد
ز ابر ديده (يغما) برق آه ار بازننشانى
كزين سوك، آسمان افشاند خون از ديده، اختر هم‏
به باغ خلد، زهرا جامه نيلى كرد، معجر هم‏
ز سر بشكافت فرقِ صاحبِ تيغ دو پيكر هم‏
زنى تا چشم برهم، خامه خواهد سوخت، دفتر هم‏
زنى تا چشم برهم، خامه خواهد سوخت، دفتر هم‏

با قضا گفت مشيّت كه: قيامت برخاست‏
عارفم بيت خدا را، كه دلم قبله‏نماست‏
آرى آن نور، كه فانى نشود نور خداست‏
سلطنت، سلطنت تو است كه پاينده لواست‏
ظالم از دست شد و، خانه مظلوم بجاست‏
بلكه زنده است شهيدى كه حياتش ز قفاست‏
اين قَبا، راست نه بر قامت هر بى‏سر و پاست‏
كرسى و لوح و قلم بهر عزاى تو بپاست‏
كرسى و لوح و قلم بهر عزاى تو بپاست‏

دلم از شوق حرم، مى‏گيرد
دوسه روزى كه دلم مى‏گيرد
هستيَم رنگ عدم مى‏گيرد
نوحه مى‏خوانَد و دم مى‏گيرد
هم نمى‏گيرد و هم مى‏گيرد
دلم از وسعت كم مى‏گيرد
بخودِ عشق قسم، مى‏گيرد
بخودِ عشق قسم، مى‏گيرد

حَرمش لاله‏صفت تشنه به صحرا مى‏سوخت‏
از چه رو گلشن او بر لب دريا مى‏سوخت‏
در فراق رخ اكبر، دل ليلا مى‏سوخت‏
بر سر دستِ نوازشگر بابا مى‏سوخت‏
كه ز هر شعله آن گنبد خضرا مى‏سوخت‏
سينه علقمه چون سينه سقّا مى‏سوخت‏
بعد هفتاد و دوتن، يكّه و تنها مى‏سوخت‏
زينب غمزده چون شمع، سراپا مى‏سوخت‏
خيمه‏ها چون شجر سينه سينا مى‏سوخت‏
كاش از آتش اين واقعه، دنيا مى‏سوخت‏
كاش از آتش اين واقعه، دنيا مى‏سوخت‏

طوفان غرور و كوه غيرت‏
در گستره كوير غربت‏
آغوش صميمى صداقت‏
تنديسِ شكوه و استقامت‏
پرواز تو در طلوع هجرت‏
اى خواهش سرخِ بى‏اِجابت‏
با ياد لب تو از خجالت‏
با ياد لب تو از خجالت‏

جگرم غرقه بخون و تنم از تاب، تهى است‏
پر ز خوناب بُوَد، چشم من از آب، تهى است‏
اين نماز ره عشق است، ز آداب تهى است‏
كشتيَم غرق در آبى كه ز گرداب، تهى است‏
ديده اصغرِ لب تشنه‏ات از خواب، تهى است‏
دست عبّاس تو از اينهمه اسباب تهى است‏
بى‏سبب نيست اگر مشگ من از آب، تهى است‏
بى‏سبب نيست اگر مشگ من از آب، تهى است‏

كربلا در كربلا مى‏ماند، اگر زينب نبود
پشت اَبرى از ريا، مى‏ماند، اگر زينب نبود
در كوير تَفته جا مى‏ماند، اگر زينب نبود
از طراز نغمه وا مى‏ماند، اگر زينب نبود
در گلوى چشمها مى‏ماند اگر زينب نبود
در بيابانها رها مى‏ماند، اگر زينب نبود
پشت كوه فتنه‏ها مى‏ماند، اگر زينب نبود
پشت كوه فتنه‏ها مى‏ماند، اگر زينب نبود

به دامن از مژه، جارى ستاره مى‏كردم‏
به مصحف بدنت استخاره مى‏كردم‏
خراب، پايه دارالاماره مى‏كردم‏
به قصد منزل ديگر، شماره مى‏كردم‏
به سينه، پيرهن صبر پاره مى‏كردم‏
يزيد و، من به تحيّر نظاره مى‏كردم‏
چو ياد تشنگى شيرخواره مى‏كردم‏
هماره آبْ دل سنگ خاره مى‏كردم‏
هماره آبْ دل سنگ خاره مى‏كردم‏

خدا حافظ خدا حافظ بخواب اصغر بخواب اصغر
ز تاب تشنگى آسودى و از التهاب، اصغر
بگريند اختران شب به لالاى رباب، اصغر
كجا ديدى شب آميزد شفق با ماهتاب، اصغر
كه دنيا و سرِ آبش نديدى جز سراب، اصغر
بگو كز زهْر پيكانها به ما دادند آب اصغر
كه در رَفتن به تاراج خزان كردى شتاب، اصغر
كه بعد از خانه دين هم، جهان بادا خراب اصغر
بلى در شيشه مانَد يادگار از گل، گلاب اصغر
جگرها مى‏كنى تا دامن محشر كباب، اصغر
الا اى طلعت تأويل آيات كتاب، اصغر
نمى‏دانم چه خواهد داد اين امّت جواب، اصغر
نمى‏دانم چه خواهد داد اين امّت جواب، اصغر

افتاده از نفَس، طپش گاهواره‏ها
طرح شگفتِ حادثه خون نگاره‏ها
آشفته، خوابِ سنگىِ اين سنگواره‏ها
اى غنچه گل شكفته دشت شراره‏ها
آواى جانگدازِ گلو پاره‏پاره‏ها
در حيرتِ شكستن بغض مناره‏ها
بنگر به خواب رفته نگاه ستاره‏ها
بنگر به خواب رفته نگاه ستاره‏ها

نينوا در نى، نوا افتاد روى نيزه‏ها
بى‏صداى ناله، شد فرياد روى نيزه‏ها
چرخ را منظومه ايجاد، روى نيزه‏ها
جلوه‏گر شد با همه ابعاد، روى نيزه‏ها
در تماشايى‏ترين ميعاد روى نيزه‏ها
رفت، تا حق را شهادت داد روى نيزه‏ها
ميزبانى كردنِ جلاّد روى نيزه‏ها
غربت اسلام را، سرداد روى نيزه‏ها
پايدارى را جهت مى‏داد، روى نيزه‏ها
پايدارى را جهت مى‏داد، روى نيزه‏ها

كه مرگ سرخ بِه از زندگى ننگين است‏
خوشا كسى كه چنينش مرام و آيين است‏
كه اين مرام حسين است و منطق دين است‏
اگرچه گريه بر آلام قلب، تسكين است‏
كه درك آن سبب عزّ و جاه و تمكين است‏
كه سرفرازى طاها و آل‏ياسين است‏
كه مرگ در ره حفظ شرف چه شيرين است‏
نشان شيعه و آثار پيروى اين است‏
دهان غنچه و دامان لاله، رنگين است‏
دهان غنچه و دامان لاله، رنگين است‏

بى‏تو عالم همه ماتمكده تا نفخه صور
اشك‏ريزان ببر از سوك تو شَعراى عبور
اى سرت سرّ اَنا اللَّه و، سنان نخله طور
كه پس از قتل تو منسوخ شد آيين سرور
بهر ماتمزده، كاشانه چه ظلمات و چه نور
خاك عالم به سر افسر و ديهيم و قصور
آه اگر طعنه به قرآن زند انجيل و زبور
ميزبان خفته به كاخ اندر و، مهمان به تنور
يا كه ديده است به مشكوة تنور آيه نور
در طَف ماريه از ياد بشد شور نُشور
حوريان دست به گيسوى پريشان ز قصور
دست حسرت به دل، از صبر تو ايّوب صبور
مصطفى با جگر سوخته حيران و حَصور
آهوان حرم از واهمه در شيون و شور
شمر، سرشار تمنّا و تو سرگرم حضور
شمر، سرشار تمنّا و تو سرگرم حضور

گوش از همه دل ناله نيوش است، بياييد
در زير و بم جوش و خروش است، بياييد
فرزند على باده فروش است، بياييد
پيچيده به هر لاله گوش است، بياييد
در محفل ما لاله خموش است، بياييد
ديوانه شدن غايت هوش است، بياييد
گلخانه ما، آينه‏پوش است، بياييد
گلخانه ما، آينه‏پوش است، بياييد

آن قدر پرمى‏زدم در خون، كه پرپر مى‏شدم‏
كاش چون پروانه در آتش شناور مى‏شدم‏
سرخ‏تر از شرمِ بغض‏آلود خنجر مى‏شدم‏
مرهمى بر زخمِ خونينِ برادر مى‏شدم‏
زخمه‏يى گر مى‏زدى تا شعله‏ورتر مى‏شدم:
از شميم روح‏انگيزت معطّر مى‏شدم‏
مرغِ بى‏پر، باغِ بى‏بر، نخلِ بى‏سر مى‏شدم‏
گر به كويَت راه مى‏بردم، كبوتر مى‏شدم‏
گر به كويَت راه مى‏بردم، كبوتر مى‏شدم‏

آسمان زيرِ سُمِ مَركبِ او حيران است‏
دشت از هيبت اين معركه، سرگردان است‏
كوهمَردى كه همه آبروى ميدان است‏
مى‏رود در دلِ آتش، به سرِ پيمان است‏
روبرو: قومِ جفاپيشه و سنگستان است‏
آذرخشى است كه غُرّنده‏تر از شيران است‏
كودكى را كه تمامى عطش و، گريان است‏
خيمه‏ها شعله‏ور و، باديه اشك افشان است‏
آيه‏هايى است كه در سوره (الرّحمن) است‏
آيه‏هايى است كه در سوره (الرّحمن) است‏

پشتِ زين خشم دگر دارد، توفان در باد
بى‏سوار امّا، آن سوخته يكران در باد
شعله مى‏گيرد گيسوى بيابان در باد
مى‏دود تلخ و برافروخته دامان، در باد
كوهه ابرى است كه مى‏بارد باران در باد
آسمان نيز دريده است گريبان در باد
آن كه جان داد چو فانوس فروزان، در باد
آن كه جان داد چو فانوس فروزان، در باد

مى‏زد به قتلگاه شفق، پرپر آفتاب‏
پرتو فشانده بود به بام و در، آفتاب‏
كايد ز كوهسار، برهنه‏سر، آفتاب‏
آمد پديد چون نگرستم در آفتاب‏
اِستاده بر كنار، تماشاگر، آفتاب‏
برتافت رخ ز دعوت او يكسر، آفتاب‏
آتش‏بيار معركه شد آخر، آفتاب‏
بر دشتهاى تفته، عطش گستر، آفتاب‏
بر پيكر حسين، تفِ آذر، آفتاب‏
بر حنجر حسين زدى خنجر، آفتاب‏
خوفى نداشت از قِبَل محشر، آفتاب‏
بر خيمه‏هاى سوخته ... اى اُف بر آفتاب‏
هرگز مباد جرعه كش كوثر، آفتاب‏
بر آستان تو است، ستايشگر، آفتاب‏
بر خاك كربلاى تو سايد سر، آفتاب‏
مى‏رفت سوگوار و به چشم تر، آفتاب‏
مى‏زد به قتلگاه شفق، پرپر، آفتاب‏
مى‏زد به قتلگاه شفق، پرپر، آفتاب‏

ولى در خود فرو مانديم ما جمع تماشايى‏
تو را هم با تو مى‏سنجيم ما جمع شكيبايى‏
تو و هفت آسمان غربت، تو و يك دشت تنهايى‏
به سوگ تو است با ما عاشقان، گرم هم‏آوايى‏
تمام خاك لبريز از شقايقهاى صحرايى‏
كسى مثل تو مثل تو به اين ايجاز و شيوايى‏
كه جان دادند در اوج عطش، دلهاى دريايى‏
ولى دستى تهى دارم مگر بر من ببخشايى‏
ولى دستى تهى دارم مگر بر من ببخشايى‏

آلاله تب كرد اينجا پژمرد بى‏ما برادر
اين سو ولى تشنه هستند انبوه گلها برادر
اين سو علمدار، جان داد با شوق دريا برادر
جان داد تنهاى تنها، بر دست بابا، برادر
ديدم كه در بى‏كسى‏ها دارم خدا را برادر
ديدم كه در بى‏كسى‏ها دارم خدا را برادر

وى داغ جاودانه براى گريستن‏
داغ تو را نشانه براى گريستن‏
راهى از اين ميانه براى گريستن‏
ما را به كف بهانه براى گريستن‏
در خلوت شبانه براى گريستن‏
در خلوت شبانه براى گريستن‏

غم با دل بى‏قرارت آنروز آيا چه مى‏كرد
در خود شكستى ولى باز، اين قوم ايمان نياورد
از پشت سر، تشنگى بود از روبرو خيل نامرد
دستى چه كوچك، موى تو را شانه مى‏كرد
بابا پناهى ندارم برگرد برگرد برگرد
بابا پناهى ندارم برگرد برگرد برگرد

مى‏شكنم بى‏صدا در خود، هر صبح و شام‏
پير غلام تو كيست عشق عليه السّلام‏
مى‏شكند تيغ را خنده خون در نيام‏
ميكده آتش گرفت، سوخت مى و سوخت جام‏
كوفه شود شامتان كوفه مرامان شام‏
بنده حرّ توأم، اذن بده، يا امام‏
آنك، پايان من، در غزلى ناتمام...
آنك، پايان من، در غزلى ناتمام...

بنشين چو نبض دلهره در اضطراب، آب‏
كردى عمود خيمه‏ى دين را خراب، آب‏
مرداب مى‏شوى و ندارى جواب، آب‏
خنجر رسيد و ريخت به چشم ركاب، آب‏
يك سوى، طفل و زمزمه آب، آب، آب‏
ظالم‏تر از تو كيست كه...» دادم جواب: «آب»
ظالم‏تر از تو كيست كه...» دادم جواب: «آب»

مى‏نهاد آهسته آتش بر لب گلها عطش‏
بست راه خيمه را انگار بر سقّا عطش‏
در نماز آخرين، آن مرد سرتاپا عطش‏
تا ابد مى‏جوشد از رگهاى عاشورا عطش‏
بر كوير روح من از آن همه دريا عطش‏
بر كوير روح من از آن همه دريا عطش‏

و يك كودك، ميان خيمه، بى‏حال
كسى آيا صداى العطش را
به زير پاى اسبان، گوشه دشت
روان شد در پى عبّاس، خورشيد
به روى دست مادر رفته در خواب‏
كنار رود ناآرام نشنيد
دو تا دست غريب و مشك خالى‏
به روى گونه‏هايش اشك افتاد
به روى گونه‏هايش اشك افتاد

آواى العطش همه را در گلو شكست‏
عبّاس ديد پيكره آرزو شكست‏
تيغ دگر دوباره بيامد رفو شكست‏
سيلاب خون، بهاى زلال وضو شكست‏
آيينه با جمال چو شد روبرو شكست‏
از شدّت و نگرانى غم، پشت او شكست‏
آب فرات را به جهان آبرو شكست‏
پيروز شد به نفس و غرور عدو شكست‏
پيروز شد به نفس و غرور عدو شكست‏

نه قوّت، تا كه جسمت را ز روى خاك بردارم‏
چگونه در ميان دشمنان، تنهات بگذارم‏
كه پيش تير دشمن، من ركوعش را به‏جاآرم‏
مرا مهلت نباشد تا تو را بر خاك بسپارم‏
به هر زحمت هزاران بار جاى اشك، خون بارم‏
كه ممكن نيست زخمت را بشويم يا كه بشمارم‏
كه ممكن نيست زخمت را بشويم يا كه بشمارم‏

داغت شكست هفت كمر، پشت آب را
تا ريختى به روى زمين مشت آب را
حيران نهاده‏اى به لب انگشت آب را
در حسرت لب تو طمع كشته آب را
ماليده‏اى به خاك ادب، پشت آب را
ماليده‏اى به خاك ادب، پشت آب را

پيمود ياس سپيدى راه شقايق شدن را
يعنى كه در پيشگاهت آورده‏ام جان و تن را
بگذار تا خون ببارد بر پيكرم پيرهن را
تا حس كنم در نگاهت لب تشنه پرپر زدن را
مى‏بينى، افتاده بر خاك، ياران شمشيرزن را
بر شانه كوچك من اين داغ قامت شكن را
بوسيد تيرى گلوى آن شاخه نسترن را
داغى كه از من گرفته است پرواى دل سوختن را
داغى كه از من گرفته است پرواى دل سوختن را

مهتاب را فلك به كف آفتاب داد
چشمش به اشك خشك وى از اشك، آب داد
يك تير، هر دو را به سه پهلو جواب داد
آن گل نخورد آب و به گلچين گلاب داد
آبى به گل نداد چرا گل به آب داد
اما به خنده، باز تسلاّى باب داد
آبى نديد و آب به چشم سحاب داد
او را به خواب بُرد و به مهد تراب داد
او را به خواب بُرد و به مهد تراب داد

بايد اين جان گران را بفروشم، برگرد
از شهادت، خبرى خورده به گوشم برگرد
خواهرم تشنه، مخواه آب بنوشم، برگرد
كفنى بر تو به جز زخم نپوشم، برگرد
اى به لب آمده، بگذار بكوشم؛ برگرد
اى به لب آمده، بگذار بكوشم؛ برگرد

آن سوى دشت، حادثه در انتظار بود
خورشيد، سر برهنه، لب كوهسار بود
صحرا پر از ستاره دنباله‏دار بود
نخلى كه از رسول خدا يادگار بود
شيواترين مقدّمه نوبهار بود
تنديس واژگون شده‏اى در غبار بود
آشفته يال و شيهه‏زن و بى‏قرار بود
برگشته بود اسب ولى بى‏سوار بود
برگشته بود اسب ولى بى‏سوار بود

حرفهايى سرخ دارد با دل ما ذوالجناح‏
دارد از دريا نشانى هيچ آيا ذوالجناح‏
پس چرا چيزى نمى‏گويد، خدايا، ذوالجناح‏
با تمام زخمها سرپاست امّا ذوالجناح‏
با كه گويد ترجمان زخمها را ذوالجناح‏
زخم‏هايت مى‏شود فردا شكوفا ذوالجناح‏
انتقام عشق را بگذار با ما ذوالجناح‏
انتقام عشق را بگذار با ما ذوالجناح‏

تا صبح، خفته بود و سر از خاك، برنداشت‏
با دسته‏اى كبوتر تنها، كه پَر نداشت‏
طفلى كه غير عمّه، اميد دگر نداشت‏
يك كهكشان سوخته ديدم كه سر نداشت‏
در قلبهاى سخت‏تر از سنگ اثر نداشت‏
در قلبهاى سخت‏تر از سنگ اثر نداشت‏

آنچه ما ديديم جز پيشامدى زيبا نبود
بيمشان از تيرهاى تلخ و بى‏پروا نبود
اهل بيت عشق از مردانگى تنها نبود
كودكان لب تشنه بودند و كسى سقا نبود
كودكى آتش به دامن مى‏شد و بابا نبود
بازگشتى اين سفر را باز، از آنجا نبود
بازگشتى اين سفر را باز، از آنجا نبود

بيا مجسمه داغ را ببين امشب‏
به قلب شب زده، با ناله حزين امشب‏
فتاده است از انگشترى، نگين امشب‏
عمود خيمه زينب، ستون دين، امشب‏
نفوذ كرده به كاشانه زمين امشب‏
به ياد بى‏كسى اُمّ بى‏بنين امشب‏
«فريد» آمده با آهى آتشين امشب‏
«فريد» آمده با آهى آتشين امشب‏

حديث دربه دريهاى من شنيدن داشت‏
كه سرنوشت تو در خاك و خون، تپيدن داشت‏
كه دست فتنه هنوز آرزوى چيدن داشت‏
كه سبزه نيز، سرِ سرخ بر دميدن داشت‏
كه شعله، شوق به هر خيمه سركشيدن داشت‏
نسيم صبح كه بر خاك و خون، خزيدن داشت‏
دلم كه وعده بسيار داغ ديدن داشت‏
دلم كه وعده بسيار داغ ديدن داشت‏

دريغ، كوفه كه مهمان نوازى‏اش اين است‏
طلوع صبح در اينجا غروب غمگين است‏
تمام وسعت شهرى كه غرق آذين است‏
در انتظار «سوارى» كه پشت پرچين است...
در انتظار «سوارى» كه پشت پرچين است...

خواهى كسى خبر نشود بى‏خبر بيا
پا در سراى جان بگذار و به سر بيا
تا غم نبسته پنجره‏ها را، ز در بيا
اى انتظار دامن مهرش، به سر بيا
از سوزم آب شد دل سنگ، اى پدر بيا
امشب تو راه، كج كن ازين رهگذر بيا
او شد كمان ز بس كه مرا شد سپر، بيا
جان مى‏كَنم به ديدن من زودتر بيا
مپسند جانِ بر لبِ طفلت هدر، بيا
مپسند جانِ بر لبِ طفلت هدر، بيا

شكوه‏اى ز غم نكرد، مخفيانه مى‏سرود
دستهاى عمّه، اشك، از دو ديده‏ات زُدود
چون ترنّم سحر، همصداى حلقِ رود
گيسويت سپيد شد، مثل مادرم، چه زود
پيش چشم آسمان، بازكرده‏اى صعود...
دخترم صبور باش، مثل مادرم كه بود
دخترم صبور باش، مثل مادرم كه بود

همان خوشتر كه بنهادند گردن تيغ و خنجر را
كه آسان مى‏كند بر دل اسيريهاى خواهر را
گوارا مى‏كند در كام جان مرگ برادر را
كه گردد فاسقى فرمانروا شرع پيمبر را
كه ديدن تر دماغ از مى يزيد شوم كافر را
كه ديدن تكيه‏گاه بدنهادى بالش زر را
اگر چه از قفا از تن جدا سازند آن سر را
گر افتد دستشان از تن دهند آن دست ديگر را
بر اندازند از تن جوشن و از فرق مغفر را
شكافند از دم شمشير صد درياى لشگر را
زهى مستان كه بوسيدند و نوشيدند ساغر را
بنوشيدند از جام فنا آب حيات آخر
بنوشيدند از جام فنا آب حيات آخر

سوره والطور وصف سينه سيناى تو
بوالعجب تشريف سلطانى است بر بالاى تو
زير پاى رفرف كون مكان پيماى تو
چون عُقابى در ركاب موكب والاى تو
اى دل دريادلان غرق دل درياى تو
گر نخواندى بلبل توحيد در آواى تو
قطره‏اى بود از دل درياى گوهرزاى تو
اهرمن را گفت هان يا جاى من يا جاى تو
خاك و خون آغشته‏گان روز عاشوراى تو
آسمان چرخيد تا تعبير شد رؤياى تو
و آسمان از صيحه برپا مى‏كند غوغاى تو
مى‏رود كز قاف خود سر بركند عنقاى تو
توتياى چشم دل كردند خاك پاى تو
ور زبان و دل يكى با ما نبودى، واى تو
ور زبان و دل يكى با ما نبودى، واى تو

هلال را به سر نى به وقت ظهر كه ديده‏
حقيقتى است كه ما ديده‏ايم و كس نشنيده‏
چرا سر تو ز من زودتر به كوفه رسيده‏
كه چند بوسه بگيرم از اين گلوى بريده‏
چرا ز حنجرت امروز خون تازه چكيده‏
كه آب شد دل و رنگش چو آفتاب پريده‏
مرا ببخش كه قَدَم ز بار غصّه خميده‏
از اين درخت كسى غير شعله ميوه نچيده‏
از اين درخت كسى غير شعله ميوه نچيده‏

اى قبله نياز كجا اوفتاده‏اى‏
مست سبوى ناز كجا اوفتاده‏اى‏
اى مهر دلنواز كجا اوفتاده‏اى‏
با درد جانگداز كجا اوفتاده‏اى‏
اى دست چاره‏ساز كجا اوفتاده‏اى‏
اى معنى نماز كجا اوفتاده‏اى‏
اينبار گو كه باز كجا اوفتاده‏اى‏
اى سرو سرفراز كجا اوفتاده‏اى‏
اى شاهباز راز كجا اوفتاده‏اى‏
اى شاهباز راز كجا اوفتاده‏اى‏

وى قامت دلجويت، پيرايه بستانها
آنجا كه كند مستت بوى گل و ريحانها
كز روز ازل بستيم با عشق تو پيمانها
بر شمع رخت سوزند پروانه صفت جانها
ثبت است حديث تو در صفحه دورانها
دل از تو چسان گيرند اين بى‏سر و سامانها
افكند همه چون گوى، سر در خم چوگانها
خونين جگران يكسو، افتاده به ميدانها
كز دورى رخسارت شد پاره گريبانها
سر ديده چه محنتها، تن خورده چه پيكانها
شمعى است كه گرد او جمعند پريشانها
وز خطبه سوزانش انگيخته طوفانها
اى خاك صفا بخشت سرچشمه انسانها
اى خاك صفا بخشت سرچشمه انسانها

نتوان گفت كه هر لحظه چه غمناك گذشت‏
كه زمان مويه كنان از گذر خاك گذشت‏
كه چه‏ها بر سر آن پيكر صد چاك گذشت‏
آنكه بر پاى دل از قله ادراك گذشت‏
هر كجا ديد نشانى ز تو چالاك گذشت‏
كه به ميدان عطش پاك شد و پاك گذشت‏
كه چرا تشنه از او اينهمه بى‏باك گذشت‏
رود بى‏تاب كنار تو عطشناك گذشت‏
دشت دريا شد و آب از سر افلاك گذشت‏
سخن از قصه عشق تو ز لولاك گذشت‏
سخن از قصه عشق تو ز لولاك گذشت‏

باز بيا سركنيم، قصّه گلزار عشق‏
برد گلى سبزپوش، هديه به بازار عشق‏
چشم به خون خفته داشت، از غم سالار عشق‏
خنده زد و باز كرد، ديده به ديدار عشق‏
منتظر تير بود، يار وفادار عشق‏
كى خبر از خواب داشت، ديده بيدار عشق‏
عشق زمين‏گير شد، اى عجب از كار عشق‏
با خطى از خون نوشت، معنى ايثار عشق‏
خوابگه او كجاست، سينه سردار عشق‏
نغمه سرايد به غم، قافله سالار عشق‏
جز جگر سوخته، نيست سزاوار عشق‏
زينت آغوش من، يار من و يار عشق‏
اى شده قربان دوست، اوست خريدار عشق‏
مى ز سبويم زدى، بر سر بازار عشق‏
اصغرم اى اصغرم، اى گل گلزار عشق‏
گريه كند هاى هاى، چشم عزادار عشق‏
تا نفسى برگرفت، پرده ز اسرار عشق‏
تا نفسى برگرفت، پرده ز اسرار عشق‏

شد تماشايى خدا انگار روى نيزه‏ها
عشق صد آيينه در تكرار روى نيزه‏ها
يافتم با چشم حسرتبار روى نيزه‏ها
خوش تجلّى كرده‏اند اينبار روى نيزه‏ها
يوسفند و گرمى بازار روى نيزه‏ها
همرهان را تازه شد ديدار روى نيزه‏ها
بوسه از لبهايشان بردار روى نيزه‏ها
شرحه شرحه عشق را بشمار روى نيزه‏ها
يك گلستان لاله شد تبدار روى نيزه‏ها
يك گلستان لاله شد تبدار روى نيزه‏ها

كه مگر شود ميسّر، نگهى كنى به سويم‏
كه دمى بياد طاها، گل روى تو ببويم‏
كه درين سفر، برادر، همه جا بياد اويم‏
كه فشار غُصّه ديگر، شده عقده در گلويم‏
كه تنت به كربلا و، سر توست روبرويم‏
ز گزارشات هجران، تو بگوى و، من بگويم‏
تو بريز اشك و من هم، تو بشوى و من بشويم‏
تو بگرد و، من بگردم، تو بجوى و، من بجويم‏
به خدا همين مرا بس، به دو عالم آبرويم‏
به خدا همين مرا بس، به دو عالم آبرويم‏