آغوش بهشت، روى گلها وا بود
وقتى كه در باغ شهادت وا شد
انگار ميان لاله‏ها دعوا بود

شمعى است، كه سوز و ساز را ترك نكرد
اين عشق چه عشقى است كه در جنگ، حسين
سر داد، ولى نماز را ترك نكرد

چون درد تو ديد غم به فرياد آمد
زهرا به وداع تو چنان زار گريست
كز حالت او، حرم به فرياد آمد

صد دجله خروش، در سكوتش جارى است
مردى كه عطش ازو بلندآوازه است
صد رشته قنات در قنوتش جارى است‏

چون كرد نظر به قتلگاه آن شب، ماه
هفتاد و دو خورشيد به خون غلطان را
حيرت زده مى‏كرد نگاه آن شب ماه‏

در خيمه‏اش، از هرم تب افتاد آتش
بنشست چو آتش به پرستارى او
در خرمن صبر زينب افتاد، آتش‏

آگه چو شد، از حالت بيمارى او
چون ديد، كسى بر سر بالينش نيست
سرگرم شد آتش، به پرستارى او

مى‏آمد و، سر به زير و، شرمنده تو
حُر بود اسير، تا اميرى مى‏كرد
آن لحظه امير شد، كه شد بنده تو

چون ديد به نوك نى سرش را، خورشيد
آرام، حرير نور خود را گسترد
پوشاند برهنه پيكرش را، خورشيد

خورشيد، بر اين تيره مغاك افتاده است
بر عرش نى، از تلاوت او پيداست
هفتاد و دو سوره روى خاك افتاده است‏

آن جانِ ز جسم رَسته، قرآن مى‏خواند
در طشت طلا، به بزم شب‏انديشان
خورشيدِ به‏خون‏نشسته، قرآن مى‏خواند

دشمن كه به حنجر تو، خنجر بگذاشت
غافل كه به هر كجا روان بود سرت
بند ستم از پاى جهان بر مى‏داشت‏

زان فتنه خونين كه به بار آمده بود
با پاى برهنه، دشتها را زينب
دنبال حسين، سايه‏وار آمده بود

گل‏غنچه رگش گسست، امّا خنديد
بر شانه سلطان ولايت، اصغر
تيرش به گلو نشست، امّا خنديد

خون، رنگ سياهِ دلِ صحرا را، برد
زد نعره بشير و، گفت: در قحط وفا
عشق آمد و، لاله‏هاى زهرا را برد

آيينه دل‏شكسته را، مى‏مانى
اى خون خدا در افق ديده من
خورشيدِ به‏خون‏نشسته را مى‏مانى‏

تير آمد و، غنچه سحر را بوسيد
در خيمه، حسين پيش چشم زينب
قنداقه خونين پسر را، بوسيد

آن روز، غريبانه و تنها، جان داد
اسرار شگفت عشق، معنا مى‏شد
وقتى كه عطش كنار دريا، جان داد

آن نى، كه بر آن خشك نيستان مى‏خورد
لب تشنه، ز جويبار قرآن مى‏خورد
مى‏خورد فراوان و، فراوان مى‏خورد

آن جمله چو بر زبان مولا جوشيد
تنها ز گلوى اصغر شش ماهه
خون بود كه در جواب بابا، جوشيد

آنسونگران، نگاه پيغمبر بود
اى تيغ پليد مى‏شكستى اى كاش
آن حنجره، بوسه‏گاه پيغمبر بود

آمد به كنار قتلگاه و، پرسيد:
هر لحظه به فكرم، به چه حالى زينب
رگهاى بريده ترا مى‏بوسيد

آغشته به خون، سپيده‏دم شد اى واى
بر مُصحف خون، رسول تاريخ نوشت:
اسطوره و القلم، قلم شد اى واى‏

در آتش و خون چو خيمه غم لرزيد
زان ناله كه از حلق عطش بر مى‏خاست
ديدند كه شانه محرم لرزيد

بر بام فلق، سپيده، قرآن مى‏خواند
بر بوسه‏گه رسول زد چوب، يزيد
چون ديد سر بريده، قرآن مى‏خواند

دلِ شكسته‏ام كجاست، نذر كربلا كنم
بر آن شدم كه بُغض سردِ اين گلوى خسته را
شبى دوباره وقف آن صداى آشنا كنم‏

اى تير سوى مشگ من، اينسان بلا مريز
هر چند مشگ و دلم را دريده است
اى آب همّتى كن و، تا خيمه‏ها، مريز

صبر تو فزون ز ممكنات است حسين
در عرصه كربلا به عشق رخ دوست
كارى كردى كه عقل مات است حسين‏

تا ديد فلك قامت گلپوش تو را
با تير تو را زدند يا با شمشير
بابا، كه دريد گوش تا گوش تو را

اى مانده به دشت كربلا پيكر تو
آن لحظه كه از كنار نعش تو گذشت
آيا كه چها گذشت بر خواهر تو

افتاده بر زمين، بدن زار و خسته‏اش
با چشم دل نگر، كه ببينى كنار او
گريان نشسته، مادر پهلو شكسته‏اش‏