باز اين چه شورش است كه در خلق عالم است
باز اين چه رستخيز عظيم است كز زمين
اين صبح تيره باز دميد از كجا كز او
گويا طلوع مى‏كند از مغرب آفتاب
گر خوانمش قيامت دنيا بعيد نيست
در بارگاه قدس كه جاى ملال نيست
جن و ملك بر آدميان نوحه مى‏كنند
خورشيد آسمان و زمين نور مشرقين‏
پرورده در كنار رسول خدا حسين‏

كشتى شكست خورده طوفان كربلا
گر چشم روزگار بر او فاش مى‏گريست
نگرفت دست دهر گلابى به غير اشك
از آب هم مضايقه كردند كوفيان
بودند ديو و دد همه سيراب و مى‏مكيد
زان تشنگان هنوز به عيوق مى‏رسد
آه از دمى كه لشگر اعدا نكرد شرم
آندم فلك بر آتش غيرت سپند شد
كز خوف خصم در حرم افغان بلند شد

كاش آنزمان سرادق گردون نگون شدى
كاش آنزمان در آمدى از كوه تا به كوه
كاش آنزمان ز آه جگر سوز اهل بيت
كاش آنزمان كه اين حركت كرد آسمان
كاش آن زمان كه پيكر او شد درون خاك
كاش آن زمان كه كشتى آل نبى شكست
آن انتقام گر نفتادى بروز حشر
آل نبى چو دست تظلم بر آورند
اركان عرش را به تلاطم در آورند

بر خوان غم چو عالميان را صلا زدند
نوبت به اوليا چو رسيد آسمان طپيد
بس آتشى ز اخگر الماس ريزه‏ها
و آنگه سرادقى كه ملك محرمش نبود
وز تيشه ستيز در آن دشت كوفيان
بس ضربتى كز او جگر مصطفى دريد
اهل حرم دريده گريبان گشاده مو
روح‏الامين نهاد به زانو سر حجاب‏
تاريك شد ز ديدن آن چشم آفتاب‏

چون خون ز حلق تشنه او بر زمين رسيد
نزديك شد كه خانه ايمان شود خراب
نخل بلند او چو خسان بر زمين زدند
باد آن غبار چون به مزار نبى رساند
يكباره جامه در خم گردون به نيل زد
پر شد فلك ز غلغله چون نوبت خروش
كرد اين خيال وهم غلطكار كان غبار
هست از ملال گرچه برى ذات ذوالجلال‏
او در دلست و هيچ دلى نيست بى‏ملال‏

ترسم جزاى قاتل او چون رقم زنند
ترسم كزين گناه شفيعان روز حشر
دست عتاب حق بدر آيد ز آستين
آه از دمى كه با كفن خون چكان ز خاك
فرياد از آن زمان كه جوانان اهل بيت
جمعى كه زد به هم صفشان شور كربلا
از صاحب حرم چه توقع كنند باز
بس بر سنان كنند سرى را كه جبرئيل‏
شويد غبار گيسويش از آب سلسبيل‏

روزى كه شد به نيزه سر آن بزرگوار
موجى به جنبش آمد و برخاست كوه كوه
گفتى تمام زلزله شد خاك مطمئن
عرش آن زمان به لرزه درآمد كه چرخ پير
آن خيمه‏اى كه گيسوى حورش طناب بود
جمعى كه پاى محملشان داشت جبرئيل
با آنكه سرزد اين عمل از امت نبى
وانگه ز كوفه خيل الم رو بشام كرد
نوعى كه عقل گفت قيامت قيام كرد

بر حربگاه چون ره آن كاروان فِتاد
هم بانگ نوحه غلغله در شش جهت فكند
هر جا كه بود آهوئى از دشت پا كشيد
شد وحشتى كه شور قيامت بياد رفت
هر چند بر تن شهدا چشم كار كرد
ناگاه چشم دختر زهرا در آن ميان
بى‏اختيار نعره هذا حسين ازو
پس با زبان پُر گله آن بضعة الرسول‏
رو در مدينه كرد كه يا ايهاالرسول‏

اين كشته‏ى فتاده به هامون حسين تو است
اين نخل تَر كز آتش جان‏سوز تشنگى
اين ماهى فتاده به درياى خون كه هست
اين غرقه‏ى محيط شهادت كه روى دشت
اين خشك لب فتاده دور از لب فرات
اين شاه كم سپاه كه با خيل اشك و آه
اين قالب طپان كه چنين مانده بر زمين
چون روى در بقيع به زهرا خطاب كرد
وحش زمين و مرغ هوا را كباب كرد

اى مونس شكسته دلان حال ما ببين
اولاد خويش را كه شفيعان محشرند
در خلد بر حجاب دو كون آستين فشان
نى نى در او چو ابر خروشان به كربلا
تنهاى کشتگان همه در خاك و خون نگر
آن سر كه بود بر سر دوش نبى مدام
آن تن كه بود پرورشش در كنار تو
يا بضعة الرسول ز ابن زياد داد
كو خاك اهل بيت رسالت به باد داد

خاموش محتشم كه دل سنگ آب شد
خاموش محتشم كه ازين حرف سوزناك
خاموش محتشم كه ازين شعر خونچكان
خاموش محتشم كه ازين نظم گريه‏خيز
خاموش محتشم كه فلك بسكه خون گريست
خاموش محتشم كه به سوز تو آفتاب
خاموش محتشم كه ز ذكر غم حسين
تا چرخ سفله بود خطائى چنين نكرد
بر هيچ آفريده جفا اين چنين نكرد

اى چرخ غافلى كه چه بيداد كرده‏اى
بر طعنت اين بس است كه با عترت رسول
اى زاده زياد نكرد است هيچگه
كام يزيد داده‏اى از كشتن حسين
بهر خسى كه بار درخت شقاوتست
با دشمنان دين نتوان كرد آنچه تو
حلقى كه سوده لعل لب خود نبى بر آن
ترسم ترا دمى كه به محشر در آورند
از آتش تو دود به محشر در آورند